Bryndís Schram, eiginkona Jóns Baldvins Hannibalssonar, fyrrverandi ráðherra og sendiherra, segir að fólk sem geti borið vitni gegn ásökunum um kynferðislega áreitni af hálfu eiginmanns hennar þori ekki að stíga fram af ótta við ofsóknir eða mannorðsskaða. Hún segir fólk hafa nautn af því að tala um mál hans á samfélagsmiðlum og „baða sig í eigin illsku“.

Þetta kemur fram í grein eftir hana sem birtist á BB.is í dag og ber titilinn „Síðbúinn sannleikur“.

Fjöldi kvenna hefur stigið fram undanfarin ár og sagt frá kynferðislegri áreitni Jóns Baldvins. Nú síðast 16. janúar stigu þrjár konur fram undir nafni í Fréttablaðinu til að svara fullyrðingum hans um að frásagnir þeirra séu uppspuni. Þá er fyrir héraðsdómi Reykjavíkur mál þar sem Jóni Baldvini er gefið að sök að hafa laugardaginn 16. júní 2018 á heimili sínu í Salobreña á Spáni strokið utanklæða rass Carmenar Jóhannsdóttur, sem var gestur á heimili hans. Greindi Stundin í upphafi árs 2019 frá framburði hennar og fleiri kvenna um kynferðislega áreitni.

„Daginn þann birtist í Stundinni þaulundirbúin atlaga að mannorði mannsins míns og mínu, þar sem honum er lýst sem ólæknandi kynferðisglæpamanni og mér sem meðvirkri druslu,“ skrifar Bryndís.

„Honum er lýst sem ólæknandi kynferðisglæpamanni og mér sem meðvirkri druslu“

Í nafnlausum frásögnum kvenna á síðunni MeToo Jón Baldvin hefur hann verið sakaður um kynferðislega áreitni í tíð sinni sem skólameistari Menntaskólans á Ísafirði í lok áttunda áratugarins, meðal annars að hafa í dimission ferð skólans áreitt kvenkyns nemendur sína nakinn í sundlaug. Fjórar konur sem voru í ferðinni og Stundin ræddi við bera vitni um áreitið.

Segir hóp nemenda ekki þora að andmæla

Í grein sinni birtir Bryndís bréf frá ónafngreindum nemanda úr ferðinni sem muni ekki eftir að hafa séð Jón Baldvin áreita kvenkyns nemendur, heldur hafi hann séð annan kennara gera það. Þá segir Bryndís að fjöldi fólks þori ekki að andmæla sögunni opinberlega.

„Skrumskælingin var með öðrum orðum samþykkt með þögn heigulsháttarins“

„Við vissum ekki, hvaðan á okkur stóð veðrið,“ skrifar hún. „Jón Baldvin hringdi strax í kennara og nemendur, sem voru viðstaddir þessa eftirminnilegu „dimission“. Enginn þeirra vildi kannast við þessa frásögn. Þvert á móti höfðu sumir nemenda orð á því, að þetta hefði verið einn eftirminnilegasti dagur lífsins.

En þegar skólameistarinn spurði, hvort þeir væru reiðubúnir  til að andmæla skrumskælingunni og segja söguna eins og hún var, komu vöflur á mannskapinn. Hópur nemenda bar saman bækur sínar. Og niðurstaðan varð sú, að enginn þorði að andmæla. Hvers vegna ekki? Af ótta við að verða sjálfir fyrir barðinu á ofsóknum öfgafeminista? Einn læknir í hópnum sagði, að biðstofan mundi tæmast, ef hann yrði opinberlega sakaður um  að skjóta hlífisskildi yfir grunaðan kynferðisbrotamann. Skrumskælingin var með öðrum orðum samþykkt með þögn heigulsháttarins.“

Umfjöllun sé sprottin af „Schadenfreude“

Bryndís fjallar í greininni um þau ár þegar hjónin voru búsett á Ísafirði vegna starfs Jóns Baldvins við skólann og minnist hún þeirra með hlýju. „Innst inni er ég einhvern veginn sannfærð um það, að enginn maður á Íslandi – né kona  – trúi því í alvöru, að maðurinn minn, Jón Baldvin Hannibalsson, sé ofstopafullur kynferðisglæpamaður, sem níðist bæði á konum og börnum,“ skrifar hún. „Í öllu okkar stríði á undanförnum sextíu árum í sambúð, bæði í pólitíkinni og á vinnumarkaðnum almennt, var það aldrei inni í myndinni. Við vorum að vísu stöðugt sökuð um alls konar glæpi – svo sem smygl, þjófnað og drykkjuskap – nefndu það – en aldrei um ógeðslegt ofbeldi gagnvart konum eða börnum. Hugarflugið var ekki búið að ná þeim hæðum á þessum árum.“

„Þannig fær fólk útrás fyrir sína eigin gremju, sitt niðurbælda hatur á öllum og öllu“

Telur hún umfjöllun Stundarinnar um málið hafa haft áhrif á minningar þeirra hjóna frá Ísafirði. „Ég held, að þetta fár, þetta skyndilega og ímyndaða hatur, sem um þessar mundir beinist að okkur í samfélagsmiðlum, sé sprottið af því, sem heitir á þýsku “Schadenfreude” – það að gleðjast yfir óförum annarra,“ skrifar hún. „Þannig fær fólk útrás fyrir sína eigin gremju, sitt niðurbælda hatur á öllum og öllu. Það hefur nautn af því að rífa niður mannorð náungans og baða sig í eigin illsku. Skaðagleði heitir það á íslensku.

Maðurinn minn er ekki vondur maður – hann er góður maður. Þú þarft ekki annað en að horfa í augu hans, hlusta á hann tala og kynnast skoðunum hans, til þess að skynja, að hér fer maður, sem ber virðingu fyrir samferðafólki sínu, hvort sem um konu eða karl er að ræða. Einlægur jafnaðarmaður, sem fer ekki í manngreinarálit, þykir vænt um fólk. Nú er það orðinn glæpur.“