Ég hef það mjög gott.
Ég er nýkominn frá Spáni þar sem ég gisti í stóru einbýlishúsi, 500 metrum frá ströndinni, með einkasundlaug í garðinum.
Ég fer í tvær aðrar utanlandsferðir á árinu og ég keyri um á nýjum bíl.
Ég er í vinnu sem ég nýt þess að vinna og gefur mér tíma til að sinna áhugamálunum.
Það þarf enga MBA gráðu til að sjá að ég, ásamt stórum hluta Íslendinga, höfum það alveg drullugott.
En munurinn á mér og ónefndum viðskiptafræðingi er að ég veit að margir hafa það bara ekkert gott.
Sumir geta ekki leyft börnunum sínum að taka þátt í íþróttaiðkun eða tónlistarnámi. Aðrir geta ekki einu sinni veitt börnum sínum viðeigandi húsnæði.
Sumir fresta því að fara til læknis eða sleppa því að leysa út lyfin sín.
Og jafnvel þótt þú hafir ráð á læknisþjónustinni þá þarft þú að treysta á útkeyrt starfsfólk, síbilandi tæki og myglað húsnæði.
Geðheilbrigðisþjónusta er í lamasessi og spítalarnir eru yfirfullir.
Þrátt fyrir bullandi góðæri þá starfa ríkisstofnanir eins og hér væri kreppa. Vegagerðin hefur ekki pening í grunnviðhald vega, biðlistar lengjast, ný og betri lyf eru ekki keypt inn o.s.frv.
Ennþá komum við skammarlega fram við eldri borgara, hirðum af þeim lífeyrinn og skömmtum þeim smánarlega vasapeninga og það eina góða við að vera öryrki á Íslandi er að fyrir eitthvert óútskýrt kraftaverk þá læknast allir öryrkjar þegar þeir verða 67 ára, allavega á pappírnum.
Maður þarf ekki MBA gráðu til að sjá, að þó að meðaltölin séu góð og þótt maður sjálfur hafi það gott, að þá sé ekki endilega allt í fínu lagi. Til þess þarf maður hins vegar samkennd og náungakærleik.
Athugasemdir