Katrín Jakobsdóttir gæti staðið frammi fyrir athyglisverðu pólitísku vandamáli á næstunni. Fyrr en síðar mun Bjarni Benediktsson draga sig í hlé og þá þarf Katrín að gera upp við sig hvort hún ætti ekki bara að skella sér í framboð til formanns Sjálfstæðisflokksins. Ekki er minnsti vafi á því að hún myndi fljúga fyrirhafnarlaust í gegnum kosningarnar, svo vel og dyggilega hefur hún stutt áherslur og áhugamál Sjálfstæðismanna frá því hún tók við sem forsætisráðherra, og svo ánægðir eru Sjálfstæðismenn með hana. Ég kem heldur ekki auga á neitt stórvægilegt atriði, hvorki persónulegt né pólitískt, sem kæmi í veg fyrir að Katrín yrði formaður Sjálfstæðisflokksins. Það væri því líklega aðeins tregðulögmálið eitt sem kæmi í veg fyrir að Katrín yrði húrrahrópuð til formanns í Valhöll þegar Bjarni hverfur út á hinar eilífu sumarlendur í Flórída. Og vissulega getur tregðulögmálið verið sterkt.
Á hún heima í vinstri flokki?
Ég vil hins vegar eindregið hvetja Katrínu til að láta slag standa og bjóða sig fram í starfið. Það er að minnsta kosti deginum ljósara að framganga Katrínar það rúma ár sem hún hefur stýrt ríkisstjórn bendir ekki á neinn hátt til þess að hún eigi heima í vinstri flokki, eins og VG gefur sig enn út fyrir að vera.
Hún gæti að vísu líka vel boðið sig fram til formanns Framsóknarflokksins, ef það starf losnar, en ég held samt að það yrði í raun ekki annað en hliðarskref fyrir hana og lang farsælast væri fyrir hana persónulega að stefna beint á höfuðbólið Valhöll í stað þess að koma við á hjáleigunni.
Strax við kosningarnar haustið 2017 var orðið ljóst hve nærri Katrín var komin Sjálfstæðisflokknum. Hún og Svandís Svavarsdóttir stefndu beint í ríkisstjórn með Bjarna og tóku ekki annað í mál. Hve löngun þeirra í slíka stjórn var sterk mátti undireins ráða af því hvernig spillingarmálum Sjálfstæðisflokksins var sópað undir teppi, jafnt uppreistarmálum sem bláköldum og margsönnuðum lygum Bjarna. Hinn endanlega tryggðareið sór Katrín svo Sjálfstæðisflokknum þegar hún varði Sigríði Andersen vantrausti, og mun sú skömm lengi uppi – nema náttúrlega í augum Sjálfstæðismanna sem telja veg ráðherra sinna ævinlega mikilvægari en gott pólitískt siðferði í landinu, og undir það tóku þær Katrín og Svandís með atkvæði sínu í þessu máli.
Fagnar jólagjöf til sægreifanna
Nú að undanförnu hefur Katrín svo enn og aftur sannað hve ákjósanlegur formaður Sjálfstæðisflokksins hún yrði. Hún sá sóma sinn í að styðja dyggilega hina alræmdu lækkun veiðigjalda hjá sægreifum. Það sem meira var; í stað þess að reyna að bera í bætifláka fyrir stuðning sinn við þetta þjónkunarmál Sjálfstæðisflokksins við eigendur sína, með því til dæmis að segja að þetta styddi hún með óbragð í munni eða eitthvað svoleiðis, þá gekk hún þvert á móti hnarreist í pontu og lýsti því stolt yfir hvílíkt framfaraskref þessi jólagjöf upp á milljarða til sægreifanna væri.
„Það skiptir máli að horfa til þess sem gert hefur verið“
Og á tímum þegar verkalýðshreyfingin er að hnykla vöðvana, kemur þá Katrín formaður „vinstriflokksins“ VG fram með skýr skilaboð um að hún styðji viðleitni launafólks til að snúa við blaðinu eftir endalausa ósigra í áróðursstríðinu við atvinnurekendur? Onei, ekki orð! Katrín kemur hins vegar í sjónvarpið og lýsir því sem markverðum áfanga í kjarabaráttu launafólks að ofurlaun embættismanna, alþingismanna og ráðherra hafi verið fest í formi! „Það skiptir máli að horfa til þess sem gert hefur verið,“ sagði hún glaðlega í sjónvarpinu eins og launafólk á lágmarkslaunum ætti að fagna því sérstaklega hvað hún sjálf og félagar hennar á þingi og í embættismannakerfinu hafi það nú gott.
Stétt með stétt!
Þau Bjarni hafa raunar skipt með sér verkum, að því er virðist – hann sér um að hóta verkalýðshreyfingunni, hún sér um að brosa framan í sjónvarpsáhorfendur og segja þeim að vera hressir. Enn ein sönnun þess hve vel hún mundi sóma sér sem formaður Sjálfstæðisflokksins voru svo þessi orð sem hún lét falla í sjónvarpsfréttum í fyrradag:
„Og ég hef ekki trú á öðru en að hvort sem við horfum til verkalýðshreyfingarinnar, stjórnvalda eða atvinnurekenda, að okkar hagsmunir séu fyrst og fremst að vinna fyrir almenning í landinu.“
Þarna vantaði ekkert nema að hún lyki máli sínu með hinu gamla góða slagorði íhaldsins:
„Stétt með stétt!“
Ójá, Katrín Jakobsdóttir verður fínn formaður Sjálfstæðisflokksins. Af hverju heiðarlegir vinstrimenn í VG kjósa að fylgja henni á þessari vegferð til Valhallar, það er meiri spurning en þeir kannski velta því fyrir sér yfir jól og áramót.
Athugasemdir