„Þetta varð að gerast í kyrralífsmynd, án nokkurrar hreyfingar,“ útskýrir Kristian. „Ákvörðunin hafði verið tekin og ég fann fyrir mikilli ró og sátt. Ég var að reyna að yfirfæra hugann á umhverfið – en umhverfið er aldrei rólegt. Það er alltaf eitthvað sem raskar rónni.“

Við Kristian sitjum á myrku kaffihúsi í miðbæ Reykjavíkur og ræðum um dauðann. Fyrir framan okkur er útprentað eintak af meistararitgerðinni „Sjálfsvíg, örvænting og rökvísi fjarstæðunnar“ sem Kristian lauk við í vor. Samtímis skrifaði hann tvær ljóðabækur sem hann safnar nú fyrir á Karolina Fund, en önnur þeirra fjallar einmitt um hans eigin glímu við þunglyndi og sjálfsvígshugsanir. Í ljóðabókinni fæst hann við efnið innra með sjálfum sér en í ritgerðinni skoðar hann eigin ákvörðun utan frá með hlutlausum hætti, með það að markmiði að skilja betur örvæntinguna sem leiðir til þess að einstaklingur tekur ákvörðun um sjálfsvíg.