Ég er ódrepandi bjartsýnismaður. Ég segi ekki að ég sé jafn slæmur og doktor Altúnga sem trúði því ævinlega að allt væri eins og best yrði á kosið í hinum besta heimi allra heima en það liggur þó við. Ég hef lengstum neitað að trúa öðru en því að hlutirnir stefni svona heldur upp á við en hitt í henni veröld, og flest færi þrátt fyrir allt skánandi.
En nú harðnar á dalnum fyrir slíka bjartsýni.
Til skamms tíma trúði ég því að mórallinn í íslenskum stjórnmálum færi skánandi. Brátt yrði það til dæmis sjálfsagður siður að ráðherrar þyrftu að segja af sér yrði þeim verulega á í starfi. Það yrði einfaldlega til marks um að þeir öxluðu ábyrgð sína. Ég hugsaði með mér að það hlyti að koma að þessu.
En hvað hefur nú gerst? Sjálfur dómsmálaráðherra hefur klúðrað vísvitandi og alveg ískalt stofnun á nýju dómstigi í landinu. Hvernig gæti einum ráðherra orðið meira á í messunni en það? En eins og það sé ekki nóg, þá hefur ráðherrann Sigríður Andersen brugðist við allri gagnrýni með einskærum hroka og hryssingsskap, aldrei sýnt einu sinni örðu af sjálfsgagnrýni né iðrun af nokkru tagi.
Hún hegðar sér eins og dómskerfið sé hennar einkamál: Ég á þetta, ég má þetta.
Því miður er Sjálfstæðisflokkurinn svo illa haldinn af maktsýki og spillingu að þar á bæ var þetta talin eðlileg hegðun. Ég bjóst svo sem ekki við öðru úr þeirri átt, þótt það sé vissulega sorglegt að sjá nýja þingmenn gangast glaða í bragði undir gömlu spillingarhlekkina. Þó vita allir og þeir manna best að ef Samfylkingarráðherra eða Pírati hefði hagað sér eins og Sigríður hefðu þeir staðið í pontu á Alþingi bláir í framan af hneykslun að heimta afsögn þess ráðherra.
En ég bjóst við meiru af Vinstri grænum.
Ég bjóst við að Katrín Jakobsdóttir myndi gera Sigríði Andersen ljóst að hún gæti ekki haldið áfram. Ég bjóst við að Svandís Svavarsdóttir myndi aldrei snúa svo gersamlega við blaðinu frá öllum sínum prinsippum að hún léti nú líðast að svo óhæfur ráðherra sem Sigríður sæti áfram í hennar skjóli. Ég bjóst við að allt hið innblásna tal Kolbeins Óttarssonar Proppé um ný vinnubrögð í stjórnmálum myndi ekki reynast tómt froðusnakk.
Og svo framvegis.
En allar mínar vonir hrundu við umræður um vantraust á Sigríði í vikunni.
Ekki var nóg með að allir þingmenn VG nema tveir greiddu atkvæði gegn vantraustinu, og það meira að segja þótt þeir fengju í sjálfum umræðunum enn eina sönnun þess hve óhæf Sigríður er. Það var þegar hún hótaði þingmönnum með hvæsi sínu um að það yrði „í minnum haft“ hvernig þeir greiddu atkvæði.
Slík orð frá einum helsta valdamanni landsins hefðu ein og sér átt að duga til að VG sæi fram á hvílík óhæfa það væri að Sigríður gegndi ráðherraembætti.
En nei, þetta dugði ekki til að Svandís, Kolbeinn, Steinunn Þóra, Lilja Rafney, Ari Trausti og þau hin rótuðu sér. Þau greiddu glöð í bragði atkvæði gegn vantrausti á þennan óhæfa hrokagikk í ráðherrastól.
Lilja Rafney sagðist að vísu ósammála framferði Sigríðar en greiddi þó atkvæði með því að hún héldi áfram af því hún (Lilja) styddi ríkisstjórnina „til góðra verka“. Fyrir þetta þvaður uppskar hún hrós Svavars Gestssonar á Facebook sem sagði að í ræðunni hefði hún „þorað að ganga á móti hjarðhegðuninni“.
Fátt lýsir betur þeirri blindgötu sem VG er komið í en þessi orð. Af því Svavar þarf að styðja við bakið á þeirri ákvörðun VG að ganga í eina sæng með spillingarvaldaklíkunni í Valhöll, þá heitir það nú „hjarðhegðun“ að vilja bæta stjórnmálalífið í landinu með því að óhæfir ráðherrar hljóti að víkja! Fyrir nú utan að hjarðhegðun sýndu náttúrlega einmitt allir þingmenn VG (nema tveir) þegar þeir hlýddu fyrirmælum Katrínar um hvernig þeir skyldu greiða atkvæði.
Að þeir ættu að styðja óhæfan ráðherra í svo mikilsverðu máli.
Jahérna hér.
Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra olli svo enn einum vonbrigðunum – og þó tvennum. Fyrst þegar hún hélt því fram í ræðu að fólk væri bara að greiða atkvæði gegn Sigríði af alls konar fráleitum ástæðum og greip þar á lofti eins og sannur Morfís-ræðumaður hvert einasta smáatriði sem fallið hafði í ræðum stjórnarandstæðinga. Það var ömurleg frammistaða. En um sjálft prinsippið – ábyrgð ráðherra – sagði hún ekki orð.
Í reynd hefur vörn Katrínar fyrir Sigríði bara falist í þessu: Ég mun ekki fara fram á afsögn hennar vegna þess að ég mun ekki fara fram á afsögn hennar.
Þetta er nú öll stjórnviska Katrínar og hennar nýju vinnubrögð.
Seinni vonbrigðunum olli Katrín svo þegar hún lýsti yfir sínum eigin vonbrigðum með að þau Andrés Ingi og Rósa Björk skyldu ekki hafa marserað í takt, Sigríði Andersen til heilla og stuðnings.
Forsætisráðherra hinna nýju vinnubragða var sem sé fúl yfir því að tveir þingmenn skyldu taka eigin sannfæringu og ákall um betri vinnubrögð og stjórnsýslu fram yfir þá nauðsyn þingflokksins að éta skít Sjálfstæðisflokksins, svo notuð séu ódauðleg orð Drífu Snædal.
Ænei, ekki stefnir þetta í rétta átt.
Athugasemdir