Þegar þetta er skrifað virðist óhjákvæmilegt að ríkisstjórn Vg, Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks verði að veruleika.
Þrátt fyrir eindregna andstöðu hjá stórum meirihluta Vg við að vinna með Sjálfstæðisflokknum. Þær Katrín Jakobsdóttir og Svandís Svavarsdóttir treysta greinilega á að stjórnarsáttmáli ríkisstjórnarinnar verði svo glæsilegur að þegar hann verði kynntur muni andstaðan hjaðna svo mjög að Vg verði kleift að taka þátt í og leiða ríkisstjórnina.
Þegar Katrín lýsir yfir trausti sínu á Bjarna
Það muni vega upp á móti fimm eða sex ráðherrum Sjálfstæðisflokksins.
Það muni í hugum óbreytts Vg-fólks vega upp á móti hrollinum sem hlýtur að kvikna við að sjá ráðherra flokksins skælbrosandi á ríkisráðsfundi með Sigríði Andersen dómsmálaráðherra – eftir frammistöðu hennar í málefnum landsréttar, að ekki sé minnst á uppreist æru.
Ítarlegt tal um innviði muni vega upp á móti því andvarpi sem brýst fram þegar Katrín Jakobsdóttir lætur mynda sig á tröppunum á Bessastöðum með manni sem aðeins fyrir ári síðan stakk tveim mikilvægum skýrslum undir stól og laug svo um það, manni sem hefur aftur og aftur og aftur orðið ber að ósannindum eða ónákvæmni eða undarlegu minnisleysi – og er þá fátt eitt talið um „afrek“ Bjarna Benediktssonar.
Og þessi glæsilegi stjórnarsáttmáli muni vega upp á móti óþægindunum sem alveg áreiðanlega munu taka að ólmast eins og skjálfti í Öræfajökli í iðrum flestra Vg-manna þegar Katrín mun brosmild og opineyg lýsa því yfir aðspurð í Kastljósi að hún beri fyllsta traust til Bjarna Benediktssonar.
Ef svo fer, sem guð forði, hafi hann enn til þess tóm.
En þá hljóta þær Katrín og Svandís líka að treysta á að stjórnarsáttmálinn verði svo gullsleginn og prýddur demöntum að Vg-fólk taki ekki einu sinni eftir því að leiddur sé til öndvegis í sjávarútvegsráðuneytinu á ný sá sami Sigurður Ingi og rústaði Fiskistofu með ruddaskap og við sáum afleiðingar þessa í þættinum Kveik nú í vikunni.
Sáttmáli miðvinstristjórnar hefði hljómað betur
Ég efast reyndar ekkert um að margt í stjórnarsáttmálanum muni hljóma aldeilis prýðilega.
Gallinn er bara sá – fyrir þær Katrínu og Svandísi þegar þær veifa sáttmálanum og boða „uppbyggingu um vora daga“ – að sáttmáli miðvinstristjórnarinnar sem þeim gafst kostur á að prófa með Viðreisn og Flokki fólksins eftir að Framsókn hljóp í kunnuglegan faðm Sjálfstæðisflokksins, sá sáttmáli hefði hljómað enn betur.
Því þar hefði ekki aðeins verið kveðið á um hina margfrægu innviðauppbyggingu, heldur líka ýmsar þær kerfisbreytingar sem er orðið löngu, löngu tímabært að gera og þarfnast þess einmitt EKKI að Sigríður Andersen og Bjarni Benediktsson séu í ríkisstjórn.
„... fyrir nú utan að staða Vg á hægri-vinstri ásnum er núorðið býsna óljós stundum“
En það verður ekki, ef svo fer fram sem horfir.
Svo fjasa stuðningsmenn þessarar stjórnarmyndunar heilmikið um „sögulegt tækifæri“ þegar „höfuðandstæðingarnir“ í íslenskum stjórnmálum til áratuga taki höndum saman.
Mér finnst tilhlökkun manna yfir því í besta falli spaugileg. Eitthvað sem engu máli skiptir nema fyrir þá sem láta sig meira varða einhverjar aldraðar raddir aftan úr kalda stríðinu en samfélag nútímans – fyrir nú utan að staða Vg á hægri-vinstri ásnum er núorðið býsna óljós stundum.
Gömul stríðshross
Mér finnst sem sé minni en engin þörf á „sögulegum sáttum“ einhverra gamalla stríðshrossa. Það er aftur á móti þörf á umbyltingu í hugarfari, stjórnsýslu, upplýsingum, valddreifingu og svo mætti lengi, lengi telja.
Og fyrir því mun ríkisstjórn með helming ráðherra úr Sjálfstæðisflokknum ekki beita sér, því miður. Hversu mikið sem við öndum með nefinu og hversu dásamlegur verður stjórnarsáttmálinn.
Vg virðist vera að missa af ansi merkilegu tækifæri til að leiða sókn til nýrra tíma.
Því miður.
Athugasemdir