Eins og með svo margt er hamingjan fyrirbæri eða hugtak sem er ekki endilega auðvelt að skilgreina eða mæla, og misjafnt hvað það er sem gerir fólk hamingjusamt.
Hamingjan kemur og hamingjan fer. Og það er allt í lagi. Með árunum hef ég lært að skilja hana aðeins betur og vita hvað eykur hana, dag frá degi. Svo er ég orðin flinkari í því að velja burt það sem er mér ekki gott.
Á mínu heimili tölum við mikið um að æfingin skapi meistarann og það er endalaust hægt að æfa sig í hinu og þessu. Ég er til dæmis að æfa mig í því að bera mig ekki saman við aðra heldur að gera mitt besta út frá eigin forsendum og í því felst mikið frelsi. Eins hef ég verið í ævilöngum þjálfunarbúðum við að losa mig við fullkomnunaráráttu sem brýst enn út, en er alltaf að batna. Af hverju að halda matarboð ef ég ætla að missa mig úr stressi við að hafa allt fullkomið, í stað þess að njóta og eiga góða stund með vinum og fjölskyldu? Skondið samt hvað maður er lengi að læra, og gott þegar maður er farinn að öðlast húmor gagnvart eigin löstum og getur gefið sjálfum sér meiri séns.
„Af hverju að halda matarboð ef ég ætla að missa mig úr stressi við að hafa allt fullkomið?“
Ég á yndislega fjölskyldu og börnin mín hafa svo sannarlega veitt mér mikla hamingju. Samtöl við þau og nærvera þeirra getur verið svo endurnærandi og það að kúra saman á sunnudagsmorgni gefur kraft. Oft hugsa ég, eins og örugglega margir foreldrar, á ég þessar litlu ljósverur sem elska mig skilyrðislaust? Og það gera þau, þrátt fyrir allt tuðið í mér. Já, tuðið. Er líka að æfa mig í því. Reyna að skilja á milli þess sem skiptir máli og þess sem gerir það ekki. Minna tuð, meiri hamingja, það er ég viss um.
Þrátt fyrir að vera mikil félagsvera þá finnst mér einvera líka dýrmæt. Að vera ein heima, fara ein í sund og reglulega ein út að hlaupa, til að hlaupa af mér tuðið og eiga uppbyggilegt samtal við sjálfa mig. Í kjölfarið, eftir að ég hef gefið sjálfri mér tíma, hef ég miklu meira að gefa öðrum. Það að gefa af sér felur í sér tilgang, sem svo veitir lífsfyllingu.
Ég var svo lánsöm að fara til Parísar á tónlistarhátíð í nóvember síðastliðnum, en tónlist er svo stór hluti af mér og verður alltaf. Um þrítugt fannst mér eins og væri kannski of gömul til að sækja tónleika og tónleikahátíðir, en nú hvarflar það ekki einu sinni að mér. Þar spilar líklega inn í að vera ekki að velta sér upp úr því hvað öðrum finnst heldur að gera það sem mann langar til þess að gera. Það hækkar hamingjustuðulinn til muna.
Á meðan ég var úti naut ég hverrar mínútu, hvers skrefs sem ég tók á göngu um borgina, þar sem ég fór á listasöfn og flóamarkaði og hlustaði svo á frábæra tónlist á kvöldin. Ég varð hreinlega meyr yfir því hvað ég hafði það gott. Rúmri viku síðar voru hryðjuverk framin þar í borg, sem minnti mig og aðra á hversu miklar sviptingar geta orðið í lífinu á svipstundu. Oh hvað maður hefur mikið að þakka fyrir.
Á síðustu árum hef ég reynt að tileinka mér þakklæti og það virkar. Hamingjustundirnar verða fleiri. Hugleiðingar um þakklæti og æðruleysi þykja stundum klisjukenndar, en klisjur verða til því þær hafa yfirleitt verið sannreyndar.
Stundum gleymi ég mér, eins og allir, en svo held ég bara áfram að æfa - æfa mig í að verða meistari eigin hamingju.
Athugasemdir