Þar sem ég sat fyrir framan sjónvarpið og horfði á Katrínu Jakobsdóttur ákveðna á svip á loftslagsráðstefnu í New York nefna 80 ára gamla hitaveitu sem framlag Íslands til að draga úr hamfarahlýnun á 21. öldinni, þá rann allt í einu endanlega upp fyrir mér hve alvarlegt það var sem hún gerði áður en hún fór út.
Og hvað hún þyrfti að gera þegar hún kæmi heim.
Hún þarf að segja af sér sem forsætisráðherra.
Afglöp hennar þegar hún fól sínum sérvalda ríkislögmanni að bregðast við bótakröfu Guðjóns Skarphéðinssonar í Geirfinnsmálinu með því að þvertaka afdráttarlaust fyrir að Guðjón ætti yfirleitt rétt á nokkrum bótum, af því hann ætti sjálfur sök á fangelsun sinni, þau afglöp eru svo alvarleg - lögfræðilega, siðferðilega og manneskjulega - að það verður ekki unað við að hún sitji lengur í embætti.
Ég skal trúa ykkur fyrir einu.
Þegar Katrín kaus að mynda ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum, þá var ég ekki beint ánægður.
En ég hugsaði samt með mér, það er þó að minnsta kosti ágætt að hún verður forsætisráðherra af því auðvitað má treysta því að hún muni gera Guðmundar- og Geirfinnssmálin sómasamlega upp.
Réttsýn manneskja, sem hún er, ekki satt? Það hvarflaði hreinlega ekki annað að mér.
En nei.
Það fór fljótt að halla undan fæti.
Fyrst gat hún ekki náð samkomulagi við sakborninga í málinu um sanngjarnar bætur.
Það var ákveðið áfall. Hvað er í gangi? hugsaði ég.
En svo kemur þessi greinargerð sem lögmaður Katrínar - sérvalinn af henni, gleymum því ekki - leggur fram í nafni ríkisstjórnar hennar.
Engar bætur af neinu tagi. Langþráður Hæstaréttardómur um sakleysi sakborninganna að engu hafandi. Engin merki um harðræði á sínum tíma. Pyntingar, hahaha! Dómurinn frá 1980 í góðu lagi. Allt Guðjóni sjálfum að kenna. Hann dró náttúrlega aldrei játningu sína til baka. (Það er reyndar klár lýgi Andra Árnasonar.) Best þessi Guðjón borgi bara sjálfur allan málskostnað!
Það mátti þakka fyrir að lögmaður Katrínar færi ekki fram á að Guðjóni yrði stungið beina leið í steininn aftur.
Ég þarf vonandi ekki að rekja lögfræðina í þessu. Það er mjög vel gert bæði hérna hjá Páli Rúnari M. Kristjánssyni og hérna hjá Daníel Isebarn Ágústssyni. Ég hvet fólk til að lesa hvorttveggja vel. Báðir fjalla reyndar ekki síður um siðferðileg álitamál en lögfræðileg í þessari ofboðslegu greinargerð Katrínar og Andra.
Mér er satt að segja mest umhugað um siðferðið í þessu.
Hvernig getur íslenskur forsætisráðherra látið lögmann sinn tromma upp með önnur eins viðbrögð við sjálfsagðri kröfu Guðjóns um bætur?
Bara í alvöru talað, hvernig getur manneskja sem hefur alist upp með Guðmundar- og Geirfinnsmálunum og horft upp á sársaukafullar tilraunir sakborninganna til að ná rétti sínum, áratug eftir áratug eftir áratug, hvernig getur hún falið lögmanni sínum að marsera fyrir dóm með annað og það sem Andri Árnason gerði?
Haldiði kjafti, þið eigið engar bætur skilið, þetta var ykkur að kenna!
Þetta hugsaði ég þar sem ég sat og horfði á Katrínu svo sjálfsörugga á svip halda ræðuna í New York, sannfærða um að hún væri í hópi englanna, hvernig gat hún gert þetta?
Og svo sleppir hún taglhnýtingum sínum lausum við að halda því fram að þetta snúist um óhóflegar fjárkröfur Guðjóns Skarphéðinssonar!
Hvílík ósvífni!
Þetta snýst ekki um peninga. Kröfur Guðjóns eru bara nákvæmlega í samræmi við bætur sem ríkið hefur áður greitt. Það væri beinlínis fáránlegt að hann færi fram á eitthvað minna.
En greinargerð ríkislögmanns snerist bara alls ekki um óhóflegar kröfur Guðjóns.
Hún snerist um að hann ætti EKKERT skilið af því hann ætti SÖK Á ÞESSU SJÁLFUR.
En taglhnýtingarnir í Vinstri grænum, Sjálfstæðisflokknum og Framsóknarflokknum vinna sitt verk og hafa víða áhrif.
En látum þá eiga sig. Þeir verða aldrei annað en taglhnýtingar.
Málið snýst um Katrínu. Hvernig gat hún gert þetta?
(Og ekki segja að Katrín hafi ekkert vitað. Það hafi bara verið hinn vondi Andri Árnason sem ákvað þetta. Það er bull. Ríkisstjórn selur ekki lögmanni sínum sjálfdæmi í svo mikilsverðu máli. Auðvitað var ríkisstjórnin með í ráðum.)
Hvernig gat Katrín farið lagalega gegn Hæstaréttardómnum um sakleysi sakborninganna sem kippir auðvitað öllum stoðum undan dómnum frá 1980 sem Katrín vill nú meina að hafi verið í góðu lagi?
Þetta er reyndar mjög mikilsvert atriði. Í málinu líðst ekkert þvaður um að „auðvitað hljóti ríkið að taka til ýtrustu varna“. Ýtrustu varnir snúast um að verjast með lögum og dómafordæmum.
Vörn Katrínar og Andra felst í að hafa splunkunýjan Hæstaréttardóm að engu.
En hvernig gat hún líka farið siðferðilega gegn þeirri langvinnu réttlætisbaráttu sem bæði sakborningarnir sjálfir og ótal einlægir stuðningsmenn þeirra hafa háð í áratugi til að hreinsa þennan smánarblett af íslensku réttarkerfi og samfélagi?
Og hvernig gat hún sem manneskja falið lögmanni sínum að slá sakborningana og okkur öll, sem trúðum því að einmitt hún, hún svona réttsýn og keik, myndi afgreiða málið sómasamlega, hvernig gat hún falið lögmanninum að slá okkur öll utan undir með þeirri blautu og daunillu tusku sem greinargerð Andra Árnasonar er?
Þegar Katrín kemur heim frá New York þarf hún að gera þrennt.
Hún þarf að leysa Andra Árnason frá störfum sem ríkislögmaður í þessu máli.
Hún þarf að biðjast afsökunar á að hafa lagt greinargerð hans fram í málinu.
Og hún þarf að segja af sér, því hún hafi bersýnilega ekki dómgreind til að gegna starfi forsætisráðherra.
Þetta þarf allt að gerast.
Það dugar ekkert mjálm um að „við munum leita frekari sátta“.
Athugasemdir