Lífið getur verið eins og hafið, lygnt eða stórstreymi. Því fékk Nadia Katrín Banine að kynnast þegar hún greindist með brjóstakrabbamein árið 2010. Í kjölfarið vann hún hörðum höndum að því að láta sér líða betur. Finna hamingjutilfinninguna.

„Ég man þegar ég heyrði að ég væri með þennan sjúkdóm, mér fannst ég einhvern veginn fara úr líkamanum og horfa á sjálfa mig. Mér fannst þetta ekki geta komið fyrir mig, maður hugsar alltaf að svona komi fyrir aðra. Fyrsta vikan var mjög erfið og fór ég í aðgerð um tveimur vikum eftir greininguna. Ég hugsaði með mér á tímabili að ég væri að deyja og myndi ekki sjá börnin mín vaxa úr grasi. Ég las mér mikið til um þetta og var ótrúlega heppin að eiga góða að sem ég gat leitað ráða hjá. Hún Lukka hjá Happ er einstök perla í samfélagi okkar en ég þekki hana og ég fékk mikið af ráðum hjá henni varðandi mataræði, sem og hjá Jóhönnu Vilhjálmsdóttur en bækurnar hennar eru ítarleg samantekt um rannsóknir sem vekja mann til umhugsunar um ýmsar leiðir til að hjálpa sér að komast í gegnum þetta erfiða tímabil.

Ég átti auðvitað tímabil þar sem ég hélt ég væri að deyja eins og sagði en svo ákvað ég að gefa mér ekki nema tvo daga á ári á meðan ég var í þessu ferli, en þetta var sex ára ferli, til að leyfa mér að detta í eitthvað smáþunglyndi, grenja og vorkenna sjálfri mér en svo væri það bara búið. Svo tæki við nýr dagur og ég hugsaði með mér að það þýddi ekkert að vera að velta sér upp úr sjúkdómnum; ég var upptekin af því að gera það sem ég gæti sjálf gert til að hjálpa mér. Ég breytti heilmiklu í mínu lífi en ég tengi það kvíða, streitu og skilnaði að ég veiktist. Ég tók ekki þann pól í hæðina að hugsa sem svo að ég ætlaði ekki að láta þetta stjórna mér og ætlaði að halda mínu striki, ég fór alveg í öfuga átt við það og hugsaði með mér að það væri einhver ástæða fyrir því að þetta gerðist og það væri eitthvað sem ég þyrfti að breyta og þar með sennilega hugarfarinu, svo sem að vera ekki með stanslausar kröfur á mig sjálfa og að finnast ég þurfa alltaf að vera fullkomin. Ég gerði einu sinni dansverk um hvað mér fannst álagið á íslenskar konur vera mikið, það verða allir að vera ofboðslega sætir og fínir, vel menntaðir og heimilið þarf að vera fullkomið og börnin frábær. Raunveruleikinn er ekki svona. Og við bugumst bara undan þessu. Það er kannski lærdómurinn sem ég dró af þessu og hjálpaði mér við að ná sátt og gera ekki of miklar kröfur á sjálfa mig sem og að finnast vera í lagi ef hlutirnir eru ekki alltaf fullkomnir.“

Hún tók jákvæðnina á þetta.

„Ég ákvað að vera ekki að velta mér upp úr sjúkdómnum og ég held að slíkt sé engum hollt. Ég reyndi að hægja á öllu í lífi mínu. Ég flutti til dæmis upp í sveit með dætur mínar þar sem ég bjó í tvö ár og var í hlutastarfi sem flugfreyja hjá Icelandair og vann bara um helgar. Ég horfði á Eyjafjallajökul út um svefnherbergisgluggann og Vestmannaeyjar blöstu við frá pallinum fyrir framan húsið og ég stússaðist í hestunum. Þetta hjálpaði mér til að hægja á. Ég þurfti til dæmis ekki að vera að keyra stelpurnar og sækja og fara í búðina á hverjum degi. Þarna var ég bara heima alla virka daga og þessi tenging við náttúruna hjálpaði mér mikið við að finna ró, gleðina og jákvæðnina. Manni getur liðið illa og fundist allt vera glatað og ómögulegt en þá þarf maður að rífa í hnakkadrambið á sjálfum sér. Það er þessi gamli frasi sem skiptir máli: Horfa á glasið sitt hálffullt en ekki hálftómt.“

Nadia Katrín nefnir núvitund, þakklæti fyrir það sem hún hefur, þakklæti fyrir hvern einasta dag og að reyna að minnka kröfurnar sem hún gerir hvað varðar sjálfa sig og aðra. „Og það á að njóta augnabliksins. Við vitum aldrei hvenær okkur er kippt í burtu. Það er svo margt sem gerir mann hamingjusaman. Ég held að leyndardómurinn sé að finna hamingjuna í litlu hlutunum, vera sáttur í núinu og vera sáttur við sitt. Og ef maður er ekki sáttur við sitt, þá þarf að reyna að breyta því, hvort sem það er til dæmis búseta, atvinna eða samband. Það þarf að reyna að finna þetta hugrekki til að breyta þá aðstæðum sínum og vera sáttur.“

Og hamingjusamur.

Mynd: Heida Helgadottir

Sátt við eigin stöðu

„Að mínu viti felst hamingjan í því að vera sáttur við hvar maður er í lífinu, leyfa sér að njóta litlu augnablikanna og sjá fegurðina í þessu hversdagslega. Ég reyni að vakna með þá hugsun að hver dagur verði frábær og verkefnin fram undan séu bara spennandi og skemmtileg,“ segir Nadia Katrín, sem starfar sem fasteignasali, og bætir við: „Að vera við góða heilsu bæði líkamlega og andlega, vera jákvæður og sjá glasið alltaf hálffullt en ekki hálftómt tel ég skipta miklu máli og það að eyða ekki of miklum tíma í að velta sér upp úr einhverjum smáatriðum sem skipta engu máli í stóra samhenginu. Ég á það reyndar til að vera með fullkomnunaráráttu sem ég er alltaf að vinna í.“

Sumarið. Já, blessað sumarið sem á næstu vikum víkur fyrir haustinu sem tekur við með sinni fegurð. Nadia Katrín segir að það sé oft nóg að sjá sólina til að finna hamingjuna. Sumarsólina. Það að vera úti í náttúrunni veitir Nadiu Katrínu oft hamingju; útiveran. Ferska loftið. Vindurinn. Fuglasöngurinn. Og auðvitað náttúrufegurðin.

„Það gefur manni svolítið frelsi þegar maður fer í frí. Það einhvern veginn léttir yfir manni þegar ekið er út úr borginni og maður er á leiðinni út í náttúruna. Ég held að það sé eitthvað sem gleður alla. Við Íslendingar erum svo góðu vön að vera víða með mikið útsýni og náttúrufegurðin er svo mikil. Ég er búin að gera fullt af skemmtilegum hlutum í sumar innanlands; fara í nokkrar hestaferðir með frábæru fólki, gista á hótelinu við Bláa lónið, sem er ógleymanlegt, fara í þyrluflug yfir eldgosið og fram undan er svo veiðiferð. Svo keyptum við hjónin okkur pallhýsi sem ég gerði upp og erum að ferðast með um landið.“

Maður og hestur

Nadia Katrín á tvær dætur og stjúpdóttur og hún talar um hamingjuna sem fylgir því að vera foreldri. „Maður upplifir svolítið hamingju í gegnum börnin sín, eins og maður upplifir líka óhamingju í gegnum börnin sín ef þeim vegnar ekki vel eða ef þeim líður illa. Ég held að það upplifi allir sem verða foreldrar að það stjórnar líka hamingjunni.“

Hún er líka mikil hestakona og segir hestamennskuna gefa sér mikið. „Þetta er svolítið magnað og það er eiginlega ólýsanlegt augnablik þegar maður og hestur tengjast saman úti í náttúrunni. Það er erfitt að lýsa því hvernig það er að vera á góðum gæðingi á fallegu tölti. Ég hugsa að fólk sem er mikið í göngum og fer í stórbrotna náttúruna í óbyggðum upplifi örugglega líka þesssa tilfinningu; tenginguna við náttúruna. Ég held að hestamenn eigi þessa sömu tilfinningu en kannski aðeins í öðru veldi af því að það er líka tengingin við skepnuna.“

Hún rifjar upp nokkur augnablik þar sem hún og hesturinn þeyttust áfram.

„Ég man þegar ég var einu sinni á hestbaki í stillu og snjó og hlustaði á andardráttinn í hestinum og brakið í snjónum. Það var hamingjuaugnablik. Ég á annað hamingjuaugnablik tengt hestamennskunni. Ég var þá að ríða í háu grasi á hryssunni minni, sem er ofsalega falleg og faxmikil, og var með hundinn hlaupandi við hliðina. Bara vá; er eitthvert annað augnablik en þetta sem maður þarf í lífinu?“

Nadia Katrín og eiginmaður hennar eiga jörð á Snæfellsnesi og þangað fara þau oft. Þar eru hestarnir þeirra og segir hún að á Snæfellsnesi séu fallegustu fjörur á landinu. „Margir segja að það sé eins og paradís hestamannsins og það sé eins og þeir séu dánir og farnir til himna þegar þeir eru á góðum gæðingi á Löngufjörum. Þá ríður maður út í sandinum og Snæfellsjökull blasir við. Það eru ótrúlegar stundir sem maður á í þessu sporti.“

Þetta veitir henni hamingju.

Hún talar líka um dansinn. Tónlistina.

„Ég starfaði sem nútímadansari erlendis áður fyrr og hafði verið með dansflokki á löngu sýningarferðalagi í Ástralíu og síðan fengum við vikulangt frí og var millilent í Taílandi. Við fórum nokkur út í litla eyju og ég man þegar ég dró gamlan sólstól niður að sjónum og settist svo á hann og var með fæturna í sjónum.“

Þá upplifði hún hamingju.

„Mér finnst tónlist stjórna tilfinningum og hamingju mjög mikið. Það er alltaf verið að túlka tilfinningar með tónlist og hún er mjög ráðandi í mínu lífi. Þegar ég var unglingur þurfti ég ekki nema eitt hresst lag til að komast í geggjað stuð; það á náttúrlega enn við. Maður getur rifið sig upp úr einhverri ládeyðu með því að spila fallega tónlist.“