Þegar ég vaknaði svo við skjálfta tvö þúsund og tvö fór ég að hugsa um hvað ég hefði verið mikill bjáni að hafa í skjálfta þúsund hugsað til heimsenda. Það er hlegið að þeim sem hugsa í heimsendum, hugsaði ég og sneri mér svo á hina hliðina og reyndi að sofna.
Í skjálfta þrjú þúsund og þrettán hrökk ég við. Hann var stór, næstum því fimm á Richter. Mér brá barasta, mér brá líka í gær og svo brá mér líka í fyrradag. Þegar ég hugsa aðeins aftur í tímann hefur mér brugðið ansi oft síðasta árið. Ætli árið 2020 hafi ekki verið næstum því fimm á Richter með nokkrum stærri og minni skjálftum? Er kannski ekki bara eðlilegt að hugmyndin um heimsenda hafi gert sig heimakæra þegar í 365 daga hef ég verið hrist nánast daglega með hugmyndum og veruleika sem ég hélt fyrir 378 dögum að væri óhugsandi?
Kannski er það hlægilegra en hugmyndin um heimsenda að hlæja að fólki sem hugsar til heimsenda. Hamfarahlýnun, aurskriður, snjóflóð, heimsfaraldur, jarðskjálftar. Er ekki eðlilegt að verða hræddur þegar heimurinn hagar sér svona? Er ekki eðlilegt að þegar maður hugsi um það versta sem gæti gerst, þegar það versta hefur þegar gerst og orðið hversdagslegt?
Hugmyndin um það versta teygist hins vegar og skreppur saman í samhengi við ástandið hverju sinni, en hverjum datt í hug að það gæti komið heimsfaraldur? Ég er ekki að segja að það sé að koma heimsendir en það er meira en í lagi að hugmyndin geri vart við sig. Hættum að gera grín að hræddu fólki.
Athugasemdir