Það var fyrir fáeinum dögum að konan mín var á göngu eftir götu í Þingholtunum. Þetta var snemma dags, engir bílar á ferli og hvergi manneskja sjáanleg.
Reykjavík á tímum kórónaveirunnar, sem sé.
Og þó, þarna var í fjarska, hinum megin götunnar, allmjög roskinn maður.
Virðulegur maður frakkaklæddur, gekk hægt, já, bara á rólegri heilsubótargöngu, sýndist henni.
En þá nam hann allt í einu staðar við eitt húsið sem náði alla leiðina út í götuna, eins og er svo algengt í Þingholtunum, og hann vék sér alveg upp að húsinu og fór að bogra þar eitthvað.
Þó var þetta honum greinilega alveg óviðkomandi hús.
Hún var enn í allnokkurri fjarlægð og sá ekki gjörla hvað hann var að gera en það var eitthvað skrýtið við þetta. Hann stóð við eina rúðu í stórum glugga og hreyfði aðra hendina fram og aftur á einhvern máta sem hún skildi ekki; henni datt jafnvel í hug eitt andartak að hann væri að reyna að opna gluggann.
Ætlaði hann inn?
Var þetta innbrotsþjófur?
Ekki hafði hann nú borið það með sér, svona kúltíveraður eldri herra eins og hann augljóslega var. Enda sá hún, þegar hún kom aðeins nær, að hann var ekkert að eiga neitt við opnanlegt fag á þessum glugga, heldur renndi hann hendinni einhvern veginn fram og aftur í mestu rólegheitum meðan hann horfði inn um rúðuna.
Og hún heyrði að hann tautaði eitthvað með sjálfum sér, þótt hún heyrði engin orðaskil.
Svo varð hann allt í einu var við hana hinum megin á gangstéttinni og hann líkt og hrökk í kút, steinþagnaði, rétti snöggt úr sér, stakk báðum höndum í frakkavasana, og arkaði af stað eins og hann hefði aldrei numið staðar á sinni heilsubótargöngu. Hann gekk nú hraðar en áður svo fyrr en varði var hann kominn að næsta horni og hvarf.
Konan mín stóðst ekki mátið að ganga yfir götuna og upp að húsinu þar sem hann hafði áðan staðnæmst og verið að þessu undarlega vafstri sínu.
Það var ekkert athugavert að sjá við gluggann sjálfan. Gamli maðurinn hafði greinilega ekki verið að reyna að opna þar neitt með þessum einkennilegu handahreyfingum.
Enda hafði hugmyndin um hann sem innbrotsþjóf heldur ekki lifað í huga hennar nema eitt andartak.
En þegar hún kom alveg að glugganum var sjón að sjá.
Í gluggakistunni fyrir innan lá stór og mikill köttur og teygði makindalega úr sér. Hann var bæði mjúkur og vingjarnlegur að sjá.
Og það rann upp fyrir henni hvað maðurinn hafði verið að gera með þessum skrýtnu handahreyfingum.
Hann hafði verið að klappa kettinum.
Hann hafði verið að klappa kettinum í gegnum lokaðan gluggann.
Og kötturinn hafði bersýnilega kunnað því vel.
Og hvað svo? Segir þessi saga eitthvað umfram hið augljósa, að þarna var maður sem langaði svo að klappa ketti að hann lét sig ekki muna um það jafnvel þótt glerrúða væri í milli?
Hefði þessi ágæti maður klappað svona kettinum nema út af kórónaveirunni? Hann bjóst við að vera aleinn, því lét hann sig hafa það en í venjulegu árferði, hefði hann þá verið alltof meðvitaður um að einhver gæti komið aðvífandi til að hann hætti á að eiga þessa notalegu stund með kettinum?
Eða er hann í meiri eða minni einangrun, fær ekki að hitta fólkið sitt, þarf að passa sig, kemur ekki nálægt neinum, alltaf að passa sig, og þráir orðið svo að sýna hlýju og þiggja hlýju, að fyrst ekkert annað gefst, þá klappar hann ketti gegnum gluggarúðu?
Og segir við hann eitthvað fallegt?
En réttir samt úr sér og fer, þegar hann óttast að einhver sjái til sín?
Það er einhver saga þarna, ég er viss um að það er saga þarna.
Athugasemdir