Vinkona mín dó um daginn fyrir aldur fram, ekki nema 64 ára.
Hún hafði ekki alltaf átt auðvelda ævi en hún var heldur ekki alltaf auðveld sjálf. Hins vegar hafði hún bein í nefi og þegar allt lék í lyndi var hún lífsfjörið uppmálað, skemmtileg, fyndin, líka réttsýn og djörf.
Ég kynntist henni á bæ í afskekktri sveit, þar voru þó nokkrir krakkar á ýmsum aldri, hún var skellibjalla, hló og skríkti með okkur yngri krökkunum.
Það var lítið um skemmtanir eða viðburði í sveitinni, og þeim mun meiri athygli vakti það þegar nokkrar silkihúfur að sunnan boðuðu komu sína eitt sumarið til að halda opinberan fund í félagsheimilinu.
Fólk bjóst í sitt fínasta púss til að fara á fundinn og hlýða á silkihúfurnar.
Ég og flestir hinna krakkanna vorum of lítil að við værum talin eiga erindi á fund með fólki en hún var orðin 15 ára og fékk að fara.
Það sem hún hlakkaði til þar sem hún bjó sig í sparikjólinn og gerði sig fína!
Ég man - ég get svo svarið það - ég man eftir gleðibrosi hennar þegar hún var að búa sig.
Þetta yrði viðburður í frásögur færandi!
Ekki minnkaði gleðin þegar nokkrar af silkihúfunum komu við á bænum á leið á fundinn. Hún vinkona mín og einhverjir fleiri af bænum fengu far með Landrover kallanna að sunnan út í félagsheimili.
Leið nú og beið og við krakkarnir sem eftir vorum lékum lausum hala á bænum.
Þegar fólkið kom aftur var gleðibrosið horfið af vörum hennar vinkonu minnar en skakkt glott komið í staðinn.
Hún flýtti sér úr sparikjólnum.
Í ljós kom að aftan í Landrovernum á leið á fundinn hafði ein silkihúfan að sunnan setið við hlið hennar og káfað allan tímann á lærum hennar og kannski rúmlega það.
Hún vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið og streittist ekki á móti. Aðrir gerðu heldur ekki tilraun til að stöðva kallinn, né skömmuðu hann eftir á, ekki heldur hennar nánustu.
Hann mátti þetta bersýnilega.
Þannig fór nú það.
Það var lítið sem ekkert talað um þetta á bænum þótt allir fréttu brátt af þessu. Ég veit ekki hvort eitthvað var sagt við hana einslega, hallast að því að það hafi ekki verið gert.
Einhver af krökkunum gerði mislukkaða tilraun til að hughreysta hana með því að hún væri bara greinilega svo sæt.
Svo lagðist þögnin yfir.
Ég gleymdi þessu samt aldrei og ég er nokkuð viss um að hún gleymdi því heldur aldrei. Ég hitti hana þó afar sjaldan síðustu áratugina og spurði hana aldrei út í þetta.
Ég hefði átt að gera það.
Kallinn er auðvitað löngu dauður. Hann var áreiðanlega sáttur á banabeði, langar minningagreinar í blöðunum, enda búinn að afreka margt, og hann hefur sjálfsagt ekkert hugsað til þess síðustu dægrin þegar hann þurrkaði gleðibrosið af 15 ára stelpu aftan í Landrover og hún þurfti að mála á sig háðsglott í staðinn.
Athugasemdir