Þegar ég gekk til liðs við Lækna án landamæra fyrir nokkrum mánuðum sagði ég við sjálfa mig að ég væri tilbúin að fara hvert sem er í heiminum nema nálægt starfsemi ISIS. Einhvern veginn gerðist það svo að ég er eins nálægt yfirráðasvæði samtakanna og Læknar án landamæra vinna þessa dagana. Ég er í Írak.
Það gerðist þannig að fljótlega eftir að mér var tilkynnt að samtökin vildu ráða mig sem sálfræðing var mér boðið að fara í níu mánaða verkefni til Myanmar. Þar átti ég að veita ráðgjöf til HIV og berklasjúklinga á meðal fólks sem flúið hefur stríðsátök í landinu. Ég var hæstánægð með verkefnið og staðsetninguna. Í Myanmar er gífurleg þörf fyrir heilbrigðisþjónustu, menningin er spennandi OG þar er ekkert ISIS.
Ég hóf undirbúning fyrir brottför í lok maí. Fór í þjálfun fyrir nýliða á vegum samtakanna, hóf umsóknarferli um vegabréfsáritun, fór í endalausar bólusetningar, samdi við vinnuveitendur um leyfi frá störfum og hélt kveðjupartí. Síðan beið ég eftir símtalinu um að vegabréfsáritunin væri komin og búið væri að kaupa fyrir mig flugmiða. Þess í stað fékk ég símtal þar sem mér var tilkynnt að ég fengi ekki vegabréfsáritun og að búið væri að leggja niður starfið mitt í Myanmar. Síðar þann dag fékk ég tölvupóst þess efnis að mér byðist í staðinn að fara til Kúrdistan í Írak. Írak! Ég grét pínulítið. Ekki nóg með að ég fengi ekki að fara til Myanmar sem ég hafði verið að undirbúa mig undir að fara til í marga mánuði og var orðin svo spennt fyrir heldur átti líka að senda mig beint út á vígvöllinn. Til eins hættulegasta lands í heimi þar sem geisa endalaus stríð og verstu menn í heimi brenna konur í búrum!
„Ekki nóg með að ég fengi ekki að fara til Myanmar sem ég hafði verið að undirbúa mig undir að fara til í marga mánuði og var orðin svo spennt fyrir heldur átti líka að senda mig beint út á vígvöllinn.“
Ákvörðunin um að þiggja stöðuna var ekki auðveld. En á endanum ákvað ég að ef ég ætlaði að leggja mitt af mörkum fyrir aðeins skárri heim og vinna fyrir Lækna án landamæra þá væri eins gott fyrir mig að fara þangað sem þörfin er mest. Og hér er ég, í Kúrdistan í Írak. Ég kom hingað í byrjun júlí og hér ætla ég að vera í 6 mánuði og vinna sem verkefnastjóri yfir sálfræðiþjónustu Lækna án landamæra á svæðinu.
Og viti menn! Kúrdistan í Írak er friðsælt og fallegt svæði. Kúrdistan er sjálfstjórnarsvæði innan Íraks og þar eru Kúrdar í meirihluta. Kúrdar tala kúrdísku og eru upp til hópa friðelskandi og hjartahlýtt fólk. Kúrdum hefur gengið nokkuð vel að verjast gegn ISIS og hryðjuverkum og þeim hefur tekist að halda stórum hluta sjálfstjórnarsvæðisins öruggum og friðsælum. Meðal annars borginni Dohuk þar sem ég dvaldi fyrstu vikurnar. Í Dohuk er lífið frekar fjarri því sem ég ímyndaði mér þegar ég hugsaði um lífið í Írak. Þar geng ég ein um götur, þarf ekki að hylja hárið og get klætt mig nokkurn veginn eins og mér sýnist. Þar fer ég út að borða, fer í kringluna og drekk bjór í bikiní á sundlaugarbakka. Karlar sýna mér ekki bara virðingu heldur hef ég almennt upplifað að mér sé tekið sem jafningja og af miklum hlýhug bæði af konum og körlum. Ég hef aldrei upplifað virkilega ógn við öryggi mitt í Dohuk nema þegar ég vaknaði með kakkalakka við hliðina á mér í rúminu. Þá varð ég örlítið skelkuð.
Fyrstu vikurnar í Dohuk fóru í bið eftir leyfi til að fara út fyrir borgina og nær víglínunni þar sem Læknar án landamæra eru með starfsemi sína. Þangað er ég nú loksins komin. Á svæðinu þar sem við vinnum búa arabar og það var um tíma hertekið af ISIS. Þörfin hér fyrir aðstoð er gífurleg og verður eflaust enn meiri á komandi mánuðum þegar Mosul verður frelsuð. Mig langar að deila reynslu minni af dvöl minni og starfi hér með áhugasömum og ætla mér að skrifa reglulega um reynslu mína.
Athugasemdir