Á unglingsárunum var Matador mitt uppáhalds spil. Hring eftir hring ferðaðist litli bíllinn, yfir byrjunarreitinn, öruggar 2000 krónur. Ég var fljót að átta mig á því að það borgaði sig að byrja smátt, en ekki of smátt samt, láta bláu og appelsínugulu göturnar alveg í friði. Grænu eða gráu göturnar voru ágætis byrjunareignir, ekki vera of gráðug og eiga nóg eftir til að tryggja mér Bankastræti og Austurstræti við fyrsta tækifæri, ef þau voru farin þurfti að hafa plan B sem var venjulega að ná öllum heldur ódýrari götum í sem flestum litum. Þetta var allt miserfitt eftir því hverjir voru að spila og hve margir.
Fyrir mér var þetta ósköp einfalt, það þurfti bara að safna peningum. Vera klók og skynsöm, breyta strategíunni eftir því hvernig spilið spilaðist. Ekki bara gera eitthvað, alltaf hafa plan A, B og C ... jafnvel D, koma sér fljótt og vel upp húsakosti og hótelum, en það var oft til einskis ef maður náði ekki öllum samlitu götunum. Bankinn var mín uppáhalds stofnun og oftar en ekki stækkuðu svörtu og bleiku peningastæðurnar á mínum enda borðsins á hinum endanum sátu svo eldri bræður mínir tveir, heldur súrir á svip.
13 ára stúlkan, með fjöruga ímyndunaraflið, átti ekkert í vandræðum með að sjá fyrir sér hvernig framtíðin yrði loks þegar hún væri farin að vinna fyrir alvöru peningum. Gæti sparað, keypt sér hús og bíl og haft það nokkuð kósí með fjölskyldunni, að öllum líkindum kjarnafjölskyldunni. Gæti svo leyft bræðrum sínum að búa í kjallaranum því ekki var fjármálavitinu fyrir að fara hjá þeim.
Nokkrum árum síðar tók þessi sama stúlka, sú sem hér stendur, afdrifaríka ákvörðun. Ég ákvað að gerast kennari...
Ég þarf ekkert að segja ykkur að í dag gæti ég ekki undir nokkrum kringumstæðum keypt mér hús, hvað þá hótel og bankanum finnst ég ekkert þurfa að hringsóla á einhverjum bíl heldur. Hann reiknar mér nú samt 90.000 kr í ferðakostnað á mánuði, af því ég á ekki bíl, og kennarinn ég myndi að öllum líkindum taka leigubíl allra minna ferða.
Þegar ég leyfi mér, samkvæmt ályktun bankans, að splæsa 90.000 krónum á mánuði í misnauðsynleg ferðalög út um hvippinn og hvappinn, hvers vegna í ósköpunum ætti ég þá að vera borgunarmanneskja fyrir nokkur þúsund króna láni næstu þrjú árin? Ég er jú bara kennari.
Ég gleymi að nefna, ég valdi mér líka að vera þriggja barna einstæð móðir.
Bankinn er ekki mín uppáhalds stofnun. Ég spila ekki Matador í dag...ég einfaldlega hef ekki tíma.
Við erum öll ólík en við sem erum hér saman komin í dag eigum í það minnsta eitt sameiginlegt, við erum kennarar.
Ég þarf ekkert að segja ykkur hver útborguð laun mín eru.
Ég þarf ekkert að segja ykkur hversu erfitt er að ná endum saman, og oftar en ekki ná þeir bara alls ekkert saman.
Ég þarf ekkert að segja ykkur hve ósanngjarnt það er að vera háskólamenntaður og þurfa að vinna meira en 43 klst á viku til að eiga í sig og á og svíkja börnin sín þar með um gæðastundir með mömmu.
Ég þarf ekkert að segja ykkur hve mikið það stingur í stúf, og hjartað, að sinna börnum allan daginn og geta svo ekki sinnt sínum eigin börnum vegna tímaskorts, þreytu og kvíða.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að við eigum skilið mannsæmandi laun, alveg óháð launum annarra stétta.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að við eigum skilið laun í samræmi við menntun, álag og ábyrgð.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að við búum á Íslandi.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að á Íslandi er til skítnóg af seðlum.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að hjá sveitarfélögunum flestum eru þessir peningar til.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að forsvarsmenn sveitafélaganna eru huglausar gungur sem þora ekki að stíga skref sem nú þegar hefur verið stigið, af Kjararáði.
Ég þarf ekkert að segja ykkur hvað gerist þegar kennarar hverfa úr skólunum hver á fætur örðum, í leit á önnur mið.
Ég þarf ekkert að segja ykkur að sundruð sökkvum við.
Ég þarf ekki, en vil minna ykkur á að sameinuð getum við flutt fjandans fjöll.
Athugasemdir