Þar var komið sögunni af Atla Húnakóngi í flækjusögu fyrir hálfum mánuði að kóngur fannst dauður í hjónasænginni snemma árs 453 og yfir líki hans stóð kjökrandi og nýorðin ekkja germanska prinsessan Ildikó. Svo var að minnsta kosti sagt og hefur orðið tilefni ótal brandara síðustu 1.566 árin um að unga brúðurin hafði riðið miðaldra eiginmanni sínum að fullu í bókstaflegri merkingu, eða þá menn hafa slegið því föstu að Atli hafi drukkið sig í hel í villimannlegum veisluhöldum. En það eru nú raunar augljós lygimál því Atli var einmitt kunnur fyrir hvað hann var hófsamur og stilltur í hvívetna.
Hann var svo fjarri því sá hömlulausi, froðufellandi og blóðþyrsti villimaður sem kvakandi prestar í pontum sínum lýstu fyrir sóknarbörnum sínum og kölluðu „reiði guðs“ svo alþýðan héldi sér á mottunni.
Grimmur heiðindómur?
Í hinni fyrri grein var ég búinn að nefna þá kenningu að Atli hafi kannski alls ekki …
Athugasemdir