Atli Mundason hafði setið að sumbli með óstýrilátri hirð sinni langt fram á nótt en nú var loks kominn tími til að sinna stúlkunni. Hún var ung, vart af táningsaldri, gotnesk að kyni, íturvaxin prinsessa og kynósa, ægifögur með blik í augu. Lostafull mjög í fasi, eða taldi sér að minnsta kosti hollast að sýnast svo, þegar fimmtugur karlinn reis riðandi upp frá drykk sínum og benti henni að styðja sig inn í svefnskála. Fagnaðarlæti brutust út meðal manna hans, þeirra sem ekki lágu þegar áfengisdauðir fram á veisluborðin.
Nú mundi hann sýna stúlkutetrinu hvers hann væri megnugur, Húnakóngurinn sjálfur! Nú yrði hjónabandið innsiglað og sængin blóði drifin eftir nóttina!
Því þetta var brúðkaupsveisla og ekki sú fyrsta hjá Atla Mundasyni, hann átti margar konur og þessi gotneska stúlka, hin unga Ildikó, kæmist aldrei framarlega í röð þeirra. Til þess var hún of seint á ferð og synir Atla og …
Athugasemdir