Áfallastreita, kvíði og þunglyndi sem Magdalena Valdemarsdóttir glímdi við eftir að barnsfaðir hennar réðst að henni með ofbeldi þegar hún var þunguð ollu því að Magdalena fann sig knúna til að láta börn sín frá sér og í varanlegt fóstur. Árásin og áframhaldandi áreiti mannsins voru stór þáttur í því fæðingarþunglyndi sem helltist yfir Magdalenu við fæðingu tvíbura hennar sem endaði með því að hún gat ekki meir og gerði sér grein fyrir að hún gæti ekki sinnt börnunum.  

Magdalena kynntist manninum fyrir um sex árum. Í byrjun var sambandið mjög gott. „Ég man að ég stóð einhvern tíma í eldhúsinu og hugsaði: Er hægt að vera svona hamingjusöm? Er þetta ekki bara í bíómyndum?“ segir Magdalena í viðtali í hlaðvarpsþættinum Eigin konur á Stundinni.

Þó sambandið hafi sem fyrr segir byrjað vel fór þó að halla til verri vegar þegar frá leið. Magdlena lýsir því að sjúkleg afbrýðisemi mannsins hafi haft verulega neikvæð áhrif eftir því sem á sambandið leið. Það hafi vissulega verið góðir tímar en líka vondir. „Það komu dagar þar sem hann tók köst og gargaði á mig fyrir að tala við aðra gaura. Ég man eftir nótt þar sem hann vakti mig tvisvar, af því hann skrollaði yfir símann minn og hélt því fram að ég hefði ætlað að sofa hjá gaur.“ Þau samskipti voru hins vegar eldri en samband Magdalenu og mannsins og hann því ekki í nokkrum rétti til að bregðast illa við þeim.

Sleit sambandinu vegna óeðlilegs áhuga mannsins á kynlífi

Magdalena varð þunguð á meðan á sambandinu stóð. Hún lýsir því að þegar það hafi orðið ljóst hafi maðurinn skyndilega fengið mjög mikinn og aukinn áhuga á kynlífi, svo mikið að það var óheilbrigt. Í raun hafi ekkert annað komist að í sambandinu, öll samtöl hafi leitt til tals hans um kynlíf. Á meðgöngunni hafði Magdalena hins vegar mjög takmarkaðan áhuga á kynlífi. Af þessum sökum, meðal annarra, tók hún ákvörðun um að slíta sambandinu. Þá var hún gengin um átta vikur með tvíburana.

Magdalena lýsir því að eftir sambandsslitin hafi hún setið undir gríðarlegu áreiti frá manninum, hann hafi hringt linnulítið og sent ótal skilaboð í gegnum samfélagsmiðla. Svo mikið varð áreitið að hún neyddist til að blokka manninn á öllum umræddum stöðum. Maðurinn beitti þá vinum og kunningjum fyrir sig til að hafa samband við Magdalenu. Meðal annars fékk hún símtal um kvöld þar sem vinur mannsins lýsti því að hann hyggðist hoppa í sjóinn ef Magdalena hefði ekki samband við hann.  Við því brást hún ekki og ekkert varð af því að maðurinn hoppaði í sjóinn.

Um tíu vikum eftir að Magdalena sleit sambandinu réðst maðurinn hins vegar á hana. „Þetta byrjaði með því að um morgunin fékk ég skilaboð frá vini hans um að hann væri að spyrja hvort ég væri að hitta einhvern annan. Ég var búinn að fá þessa spurningu aftur og aftur og svarið var alltaf nei, ég er ekki að deita neinn, látið mig bara vera. En í þetta skipti sagði ég: Segðu bara við hann að ég sé að hitta einhvern.“

Bað lögregluna um að hjálpa sér

Skömmu síðar, klukkan hálftíu um morgunin var dyrabjöllunni hringt heima hjá Magdalenu. Þar var þá maðurinn kominn. Magdalena sagði honum að koma sér í burtu ellegar hringdi hún á lögregluna. Hún sneri sér síðan við til að ná í heimasímann í íbúðinni. „Þá er hann kominn inn. Hann tekur af mér símann og grýtir honum burt. Ég fer þá inn í eldhús og næ í símann minn en hann tekur hann líka af mér. „Sjáum hvaða gaura þú ert að tala við,“ sagði hann.“

Magdalena lýsir því að hún hafi passað sig að ögra manninum ekki að óþörfu, þar sem hún hafi ekki viljað lenda í líkamlegum átökum, ekki síst þar sem hún var ólétt. Hún hafi þó sagt manninum að skila sér símanum sínum. Við það hafi hins vegar runnið á hann æði. Réðst maðurinn á hana, tók hana hálstaki og hélt henni upp við vegg. „Þegar hann sleppir og ég næ andanum segi ég við hann: Þú átt ekki þessi börn. Hann spurði: Hver á þau? Ég sagði að það skipti ekki máli. Þá lemur hann mig með opnum lófa og tekur mig aftur hálstaki. Ég næ að segja við hann að slaka á, við gætum talað saman rólega. Þá sleppir hann mér.“

Á þessum tímapunkti virðist maðurinn hins vegar hafa áttað sig á hvað hann hefði gert. Hann brotnaði niður og bað Magdalenu ítrekað fyrirgefningar. Þá var hins vegar bankað á hurðina. „Það var allt í glerbrotum, allt út í kaffi og allt í fokki. Ég opna og þar er lögreglan. Hann sagði: Ég var bara að tala við barnsmóður mína, og ég stend þarna og er bara: Hjálp.“

Dæmdur til átján mánaða fangelsisvistar

Lögreglan hafði verið kölluð til vegna hávaða úr íbúðinni enda hafði maðurinn brotið húsgögn og gengið berserksgang þar inni. Lögreglumönnum var strax ljóst að eitthvað mikið hefði gengið á, meira en samtal, og komu inn í íbúðina til að ræða við Magdalenu og manninn. Þegar lögreglan var  svo að tygja sig út kom maðurinn til Magdalenu og spurði hana hvort hún gerði sér grein fyrir að ef hún kærði hann þá myndi hann enda í fangelsi. Magdalena sagði að hún gerði sér fulla grein fyrir því og gaf skýr skilaboð um að hún myndi engu að síður leggja fram kæru. Við það hugðist maðurinn ráðast aftur á hana og endaði það með því að lögreglan handtók hann á staðnum og færði hann burtu í járnum.

Fyrir Héraðsdómi Suðurnesja játaði maðurinn skýlaust brot sín. Var hann fundinn sekur um húsbrot og eignaspjöll, auk líkamsárásarinnar þar sem hann var dæmdur fyrir að hafa hrint Magdalenu, slegið hana í tvígang og tekið hana kverkataki, einnig í tvígang. Þá var hann einnig dæmdur fyrir að hafa rofið nálgunarbann gegn Magdalenu í sex skipti.

Maðurinn á baki brotaferil sem nær aftur til ársins 2014 og hefur hann í allnokkur skipti verið dæmdur til fangelsisvistar, auk þess sem hann hefur verið dæmdur fyrir að rjúfa skilorð. Með brotum sínum gegn Magdalenu rauf hann einmitt skilorð. Niðurstaða héraðsdóms var að maðurinn skyldi sæta fangelsi í 18 mánuði, en þar af voru 17 mánuðir skilorðsbundnir.

Óttaðist að vinna börnunum mein

Magdalena segir að eftir árásina hafi hún verið uppfull af reiði, svo mikilli að hún hafi ekki verið neitt hrædd við manninn þrátt fyrir að hann gengi laus. Miklu fremur hafi hún haft áhyggjur af því að hún sjálf myndi ráðast á manninn. „Ég sagði við sjálfa mig að ef hann myndi koma aftur nálægt mér myndi ég drepa hann.“

Magdalena segir að hún hafi haft ítrekaðar hugsanir um að vinna manninum skaða, svo miklar að hún hafi leitað til fagaðila, geðlækna og sálfræðinga, til að vinna bug á þeim. Árásin og áreitið hafi haft þær afleiðingar en líka fleiri og víðtækari afleiðingar. „Ég er með áfallastreitu á háu stigi, kvíðaröskun á háu stigi og þunglyndi. Ég þurfti svefnlyf því ég fékk martraðir þar sem ég upplifði atburðinn aftur.“

Magdalena greindist þá með fæðingarþunglyndi eftir fæðingu tvíburanna, sem varð henni mjög erfitt, ekki síst í ljósi þess að hún glímdi þegar við þunglyndi eftir árásina. Fæðingarþunglyndið var að sögn hennar svo svæsið að hún óttaðist að vinna börnum sínum mein. Hún hafði samband við barnaverndarnefnd sem sömuleiðis hafði verið tilkynnt um ástandið á Magdalenu. „Sem var gott, því ég þurfti á hjálp að halda,“ segir hún.

Niðurstaðan varð sú að Magdalena lét börnin sín frá sér í fóstur, fyrst tímabundið, en síðar varanlegt fóstur. Hún hittir börnin með reglubundnum hætti. Hún segir aðspurð að það hafi verið rétt ákvörðun.