Hjónin Sigríður og Gunnar voru á viðkvæmum stað í sínu sambandi þegar þau gerðu sér grein fyrir því að ef hjónaband þeirra ætti að halda þyrftu þau að leita sér aðstoðar. Þau voru komin á fertugsaldur og höfðu verið saman frá tvítugu. Sigríður lýsir því þannig að það hafi komið fyrir þeirra samband eins og svo margra annarra, að lítið var eftir af því annað en vinskapurinn. „Á þessum tíma var sambandið okkar orðið að engu, við vorum bara vinir. Við rákum okkar fína heimili saman en höfðum algjörlega fjarlægst. Kunningjakona mín benti mér á Kjartan Pálmason þerapista og sagði mér að hann væri að gera góða hluti í vinnu með pör.“

Þau pöntuðu sér tíma í hjónabandsráðgjöf hjá Kjartani og þeim leist báðum strax vel á hann. Það gladdi Sigríði að Kjartan næði vel til mannsins hennar, enda hafði Gunnar verið skeptískur á ráðgjöfina, enda ekki vanur að ræða …