Ein helstu rök þeirra sem vilja ekki taka á móti flóttafólki og hælisleitendum, eru þau að fráleitt sé að hjálpa öðrum, þegar við getum ekki einu sinni hjálpað okkur sjálfum.

Þarna er vísað í þá staðreynd að margir í algsnægtasamfélaginu okkar, hafa það bísna skítt.  Margir öryrkjar og aldraðir lepja dauðann úr skel. Það eru biðraðir eftir mikilvægum aðgerðum í heilbrigðiskerfinu okkar o.s.fr.  

Röksemdafærslan siglir svo áfram uns hún fær höfn í hugmyndinni um að við Íslendingar þurfum að taka til í eigin ranni, áður en við getum hjálpað öðrum.

Þessi hugmynd er til í nokkrum útgáfum en er í megindráttum eins og líst er hér að ofan.  Við getum ekki stoðað þurfandi útlendinga, því fyrst verðum við að stoða þurfandi Íslendinga.

Þessi hugmynd er ekkert fráleit í fyrstu sýn, en eftir nokkra vængjaslætti brotlendir hún í Ónýtismýri.

Það er nefnilega þannig að sú stund mun aldrei renna upp þegar stjórnmálamenn (ég tala nú ekki um lýðskrumandi mannkynsfrelsara) setji hendurnar á mjaðmir sér og dæsi.

"Jæja. Nú er þetta komið.  Samfélagið er fullkomið og enginn hefur það skítt. Nú er lag að hjálpa hælisleitendum og flóttafólki".

-Þetta er ekki að fara að gerast.  

Ástæðurnar eru nokkrar en þær helstar að jafnvel í alsgnægtarsamfélagi (eins og okkar) eru alltaf þau sem hafa það skítt. Alltaf eru þau til sem eru með lægstar tekjurnar. Alltaf þau sem troðið er á og alltaf þau sem minna mega sín.

En búandi í alsnægtarsamfélagi ætti að vera hægur leikur að sækja á á báðum vígstöðvum. Uppræta fátækt og óréttlæti og hjálpa þeim sem hingað leita eftir betra lífi eða flýja ógeðsleg stríðsátök.

Það er hægur leikur að breyta þessu og bara spurningum vilja.