„Ég heiti April Dobbins og við erum stödd háskólasvæðinu við Háskóla Íslands þar sem ég er nemandi. Ég er rithöfundur og skrifa mest skáldskap en ég skrifa líka listrýni um kvikmyndir því ég er líka kvikmyndargerðarkona. Ég geri mest af heimildarmyndum en hef líka gert stuttmyndir og myndir í fullri lengd. 

Heimildamyndin sem ég er að vinna að núna er um bóndabýli svartra í Ameríska suðrinu. Ég kem af bændum og ólst upp á bóndabýli. Hluti af aðdráttaraflinu við Ísland var að geta borið saman bændasamfélagið hér og þar. 

Hvernig endaði ég á Íslandi af öllum stöðum? Já ég er sífellt spurð að þessu. Ég kom hérna fyrst árið 2004, bara í heimsókn. Ég hafði lesið mér til um Ísland og langaði að koma og kynnast því sjálf. En það var allt annað landslag hérna 2004. 

Hvernig þá? Fólk elti mig á röndum, fannst það sérstakt að sjá mig, sjá mína líka hér. Mér leið eins og menningarlegu viðundri. Ég kom í mars og það voru fáir túristar á ferli, veturinn var á undanhaldi og ég hitti mikið af fólki, spjallaði við mikið af fólki. Ég skemmti mér svo vel og ákvað að einn daginn myndi ég flytja hingað. Mig langaði alltaf að flytja hingað og læra tungumálið, allavega í eitt ár eða svo, bara til að gera það, en það var á lífs listanum mínum. Á þeim tíma var dóttir mín eins árs svo ég gat ekki flutt en um leið og hún varð átján ára lét ég til skarar skríða. Nú hef ég búið hér síðan í ágúst 2022, svo rúmt ár. 

Ég er ekki enn búin að ákveða hvort ég verði hérna fyrir fullt og allt. Ég spila þetta bara eftir eyranu. Mér finnst gott að vera hérna, mér líkar fólkið sem ég hef hitt hér. Ég elska að læra íslensku, ég meina, ég er hræðileg í íslensku en þetta er ný áskorun býst ég við. Þetta er áhugavert tungumál, því meira sem ég læri um það því meira skil ég fólkið hér og menninguna. 

Hvað skrifa ég um? Ég skrifa, hvað get ég sagt, myrkt drama, það væri kannski besta lýsingin. Ég skrifa mikið um Ameríska suðrið, ég skrifa sögulegan skáldskap, allskonar í raun. Ég skrifa mikið um konur sem eru á flakki, konur á ferðalagi. Konur sem eru eru ekki hefðbundnar, eða konur sem eru að reyna brjótast út úr skapalóninu sem samfélagið hefur sett á þær. 

Mér finnst alls ekki erfitt að flakka á milli þess að skrifa skáldskap annarsvegar og gera heimildarmyndir hins vegar. Ég flokka þetta bæði undir frásagnarlist. Þegar fólk spyr mig hvað ég geri, hvað ég vinn við, segi ég oftast að ég sé sögumaður. Þannig eru heimildarmyndir og skáldskapur ekki ólík form, ég finn þar að auki frændsemi með tónlistarmönnum og myndlistarmönnum, þetta er allt frásagnarlist. 

Ég var að koma úr Hafnarfirði, ég á íslenskan kærasta sem býr þar, og ég kom þaðan í strætó. Þegar ég steig út úr honum fór ég að hugsa um það að það að alast upp í Alabama væri í raun, hvað get ég sagt, ég sé mikinn skyldleika á Alabama og Reykjavík. Ég ólst upp í litlum bæ þar sem allir þekktu alla, þar sem var ekkert sem hét nafnleysi. Ef þú fórst út úr húsi varstu sífellt undir ásjónu annarra sem klöguðu í foreldra mína um ferðir mína. Það var í raun ekkert einkalíf. Þar eru allir hálf skyldir, ég þurfti alltaf að athuga þegar ég var að deita einhvern, hvort við værum skyld. Hvað er fjölskyldunafnið þitt? Hvað heitir amma þín? Ekki svo óalgengar spurningar úr tilhugalífi mínu. Bara til þess að ganga úr skugga um að við værum ekki skyld! Það kom oftar en einu sinni fyrir að niðurstaðan var skyldleiki. 

En þegar ég steig úr strætisvagninum hér við háskólann hugsaði ég með mér að það að hafa alist upp í Alabama undibjó mig fyrir lífið mitt hér. Ég vissi það auðvitað ekki þá, þegar ég var að alast upp en ég myndi segja að það að alast upp í slíku dreifbýli, stað sem er um margt seinþroska, stað sem er með svona mikla innilokunarkennd, gerði mig að þeirri manneskju sem ég er í dag. Það að hafa alist upp á slíkum stað er ein af ástæðunum fyrir því að ég sæki í ævintýri, eins og það að flytja bara til Íslands. Ég barðist lengi gegn því að verða eins og ég var að lýsa Alabama en núna, sem fullorðin manneskja skil ég betur og tek Alabama í sátt en Alabama gerði mig að þessari manneskju í stríði við kerfið. Manneskju sem þorir að dreyma og ganga á eftir því að þeir rætist því mikið af fólkinu sem ég ólst upp með eru föst á sama stað.“