Ímyndaðu þér að þú sért að ganga við Tjarnarbakkann í Reykjavík á sólríkum degi. Skyndilega sérðu barn skammt frá þér sem virðist vera að drukkna. Það yrði þér ekkert sérstaklega erfitt að vaða út í tjörnina og bjarga barninu en fötin þín yrðu blaut og drullug og kannski yrðirðu of seinn á skemmtilegt stefnumót sem þú hefur hlakkað til að fara á. En væru þetta ástæður til að sleppa björguninni? Varla. Er ekki sterk siðferðileg skylda þín að bjarga barninu, þrátt fyrir þetta? Flestir, ef ekki allir myndu taka undir það. Blaut föt og pirraður vinur eru ekki ástæður fyrir að sleppa þvi að bjarga mannslífi.
Ímyndaðu þér nú að barnið sé ekki íslenskt heldur sýrlenskt og að það sé að drukkna með móður sinni í Miðjarðarhafinu en ekki Tjörninni í Reykjavík. Ímyndaðu þér líka að þú getir bjargað barninu án þess að verða drullugur upp fyrir haus en það kosti þig fjörutíu krónur.* Er það ekki enn verri ástæða til að gera ekkert? Hafa fjarlægðin og þjóðernið breytt nokkru um þá siðferðilegu skyldu sem þú stendur frammi fyrir? Eru fjörutíu krónur ekki sama og ekkert i samhengi hlutanna?
Nýlega bárust fregnir af því íslenska ríkið hygðist taka á móti fimmtíu flóttamönnum frá Sýrlandi. Í kjölfarið skrifaði Magnús Halldórsson blaðamaður leiðara í Kjarnann þar sem hann hvatti til þess að við tækum á móti mun fleiri flóttamönnum. Auk þess hefur verið hefur verið stofnaður hópur á Facebook til að þrýsta á íslensk stjórnvöld til að taka á móti að minnsta kosti fimm þúsund sýrlenskum flóttamönnum. Það eru jafn margir á mann og Þýskaland mun taka við og eigum við að taka við að minnsta kosti svo mörgum.
Ég neita því ekki að það myndi hafa umtalsverðan kostnað í för með sér að taka við svona mörgum flóttamönnum frá Sýrlandi. Ég neita því heldur ekki að það gæti haft ýmis önnur vandamál en fjárhagsleg í för með sér og tímabundna erfiðleika. Það veit enginn hvernig það yrði. Kannski þyrftum við að herða sultarólina eitthvað og jafnvel færa miklar fórnir. Það hverfur hins vegar í skuggann af erfiðleikum þeirra sem hafa þurft að flýja heimili sín i Sýrlandi. Þetta fólk er á vergangi vegna stríðs og á ekki í nein hús að venda. Það þarf hjálp strax og það er siðferðilega óverjandi að veita hana ekki.
Við getum gert betur og höfum gert það. Eins og margir hafa verið óþreytandi á að benda á undanfarna daga þurftu þúsundir manna að yfirgefa Vestmannaeyjar í skyndi árið 1973 vegna eldgossins þar. Þá var ekki horft í krónur og aura heldur gert það sem gera þurfti og tókst að koma öllum í hús á stuttum tíma. Hér sem áður leggst okkur eitthvað til.
Við megum engan tíma missa. Við verðum að hjálpa þessu fólki undir eins. Ef við horfum í þann kostnað og vandræði sem af því skapast að bjóða okkar hjálp og látum það hindra okkur, þá erum við harðbrjósta og smásálarleg. Það er ekki val heldur siðferðileg skylda okkar að gera allt sem í okkar valdi stendur til að rétta fram hjálparhönd. Við getum og eigum að hjálpa þessu fólki: Þar sem er hjartarúm, þar er ávallt húsrúm.
*Í B.S-ritgerð Jóhönnu Maríu Jónsdóttir um kostnað við flóttafólk í Reykjanesbæ kemur fram að hver flóttamaður kosti íslenska ríkið um þrjár milljónir króna á ári, eða um tíu krónur fyrir hvern Íslending. Ég margfaldaði þessa tölu með fjórum, bæði til að vera ekki sakaður um að nota lágar tölur og vegna þess að aðbúnaður þar er alls ekki nógu góður og mætti fólk þar við meiri myndarskap. Það myndi þá kosta hvern Íslending 200 þús. krónur á ári að taka á móti fólkinu. Það er ekki ekkert en heldur ekki óyfirstíganlegt.
Athugasemdir