Uppúr klukkan tíu í gærkvöldi settu foreldrar vina Muhammeds Zohair Faisal, sem er sjö ára nemandi við Vesturbæjarskóla, af stað undirskriftarsöfnun til að þrýsta á íslensk stjórnvöld að hætta við brottvísun hans og foreldra hans á mánudaginn, 3. febrúar. Undirskriftarsöfnunin hlaut strax mikið brautarfylgi, um miðnætti höfðu 750 manns skrifað undir hana. 3.300 manns höfðu skrifað undir hana í hádeginu í dag og bætist hratt í hóp fólks sem skrifar undir.
Muhammed á sjö ára afmæli í dag, laugardaginn 1. febrúar. Hann var fjögurra ára, alveg að verða fimm, þegar foreldrar hans komu til Íslands og sóttu um hæli hér. Þau eru frá Islamabad í Pakistan en hafa ekki komið þangað í tíu ár. Áður en þau komu til Íslands bjuggu þau í nær áratug í Óman. Að búa í Pakistan var ekki inni í myndinni fyrir þau, þar sem þau óttast hefndaraðgerðir fjölskyldu hennar. Þau giftu sig í óþökk föðurbróður hennar, sem að þeirra sögn var áður fyrr hátt settur maður í Alríkislögreglu Pakistan. Hann er jafnframt faðir mannsins sem Niha átti að giftast. Því til viðbótar eru þau Faisal og Niha ekki úr sömu stétt, en brúðkaup stétta á milli er illa séð á þeirra heimaslóðum.
Faisal og Niha eru bæði háskólamenntuð á sviði viðskipta, hann með meistaragráðu og hún með BS-gráðu. Í Óman vann Faisal við bókhald í byggingariðnaði og hún vann í banka. Þau áttu gott líf þar en höfðu hins vegar ekki möguleika á að fá ríkisborgaraétt. Þar sem þau óttuðust að missa atvinnuleyfið og þurfa að fara aftur til Pakistan ákváðu þau að fara lengra í burtu, eitthvert þar sem þau væru örugg. Eftir nokkra leit að öruggasta staðnum tóku þau ákvörðun um að fara til Íslands. Þau seldu bílinn sinn, sögðu upp störfum sínum og yfirgáfu heimili sitt. Þau komu hingað í desember 2017 og sóttu um hæli hér. Þau áttu ekki von á því að fram undan yrði langur tími sem færi fyrst og fremst í bið og að þau mættu ekki nýta menntun sína og reynslu til að vinna á meðan.
„Hann er svo duglegur strákur og sérstaklega klár í stærðfræði. Ég segi það ekki bara af því að ég er mamma hans“
Biðin hefur reynt á þau Faisal og Nihu en sonur þeirra varð ekki var við hana. Á meðan á henni hefur staðið hefur hann aðlagast lífinu á Íslandi vel. Hann talar lýtalausa íslensku, stendur sig afburðavel í skóla, lyndir vel við skólasystkin sín og á góða vini. „Hann er svo duglegur strákur og sérstaklega klár í stærðfræði. Ég segi það ekki bara af því að ég er mamma hans. Faisal, viltu sýna henni heimavinnuheftið hans?“ segir Niha. Þau taka fram stærðfræðibók sem sýnir ansi flókna útreikninga, með margföldun og deilingu hárra talna.
Þau tóku á móti blaðamanni í litlu stúdíóíbúðinni þar sem þau hafa búið undanfarin tvö ár. Í kringum þau eru ferðatöskur, þau eru byrjuð að pakka fyrir ferðina sem þau vilja síst af öllu fara í. Þegar Faisal sagði Muhammad fyrir nokkrum dögum að fjölskyldan væri að fara til Pakistan varð hann spenntur, því þangað hefur hann aldrei komið. Hann hélt þau væru að fara í ferðalag og spurði strax: „En hvenær komum við svo aftur heim?“ „Ísland er eina heimilið sem hann þekkir,“ segir pabbi hans.
Í beiðninni til stjórnvalda nefna stuðningsmenn fjölskyldunnar þá staðreynd, að Muhammed þekkir ekki heimaland foreldra sinna, heldur lítur á Ísland sem sinn stað í tilverunni. „Þegar málsmeðferð ungs barns hefur staðið yfir í rúmlega tvö ár bera stjórnvöld ríkar skyldur gagnvart barninu, sem dvalið hefur hér stóran hluta ævi sinnar og aldrei séð heimaland foreldranna. Íslensk stjórnvöld hafa gefið það út að Ísland skuli verða besta land í heimi fyrir börn. Sýnum það í verki,“ segir í áskoruninni.
„Ísland er eina heimilið sem hann þekkir“
Þegar lögreglan kom að undirbúa fjölskylduna fyrir brottflutninginn og skoða hversu mikinn farangur hún hygðist taka með sér tók Mohammed lögreglumönnunum opnum örmum, vildi sýna þeim dótið sitt og leika við þá. Hann spurði þá líka hvort þeir vildu ekki bara búa með þeim, þarna í íbúðinni. „Hann er svona opinn og glaður strákur og vill vera vinur allra. Við fáum ekki oft gesti svo hann var mjög spenntur yfir því að fá lögreglumennina í heimsókn. Þeir tóku honum líka vel og voru góðir við hann. Svoleiðis er þetta á Íslandi. Lögreglan og fólkið hjá Útlendingstofnun kemur vel fram við okkur. Það er annað en við megum eiga von á í Pakistan. Þar er ekki komið svona vel fram við þig, nema þú sért hátt settur. Í Pakistan eru heiðursmorð ennþá við lýði. Við erum mjög hrædd við að fara þangað aftur,“ segir Niha.
Athugasemdir