Sé fólk svo ógæfusamt að vera alið upp í tilteknum íslenskum stjórnmálaflokki, þá er ég alinn upp í Sjálfstæðisflokknum. Foreldrar mínir ræddu að vísu aldrei pólitík svo ég yrði vitni að, og því varð ég ekki fyrir áhrifum frá þeim. Móðurafi minn, Kristjón Kristjónsson, var hins vegar ákafur sjálfstæðismaður og af því samgangur minn við afa var mjög mikill í æsku og hann var sá maður sem ég mat mest, þá varð ég líka sjálfstæðismaður.
Afi prédikaði að vísu aldrei pólitík yfir mér barninu en það fór ekki milli mála að hann tók mikinn þátt í starfi Sjálfstæðisflokksins, hann var í grasrót flokksins ef svo má segja, mætti á flokksþing í sparifötunum og var máttarstólpi í sjálfstæðisfélaginu í Melahverfi. Og þegar kosningar runnu upp, þá fórum við afi í gljáfægðri heiðblárri Chevrolet Novunni og keyrðum kjósendur á kjörstað. Og þegar við höfðum svo skilað kjósendum til baka og það fór ekki á milli mála að þeir höfðu allir kosið Sjálfstæðisflokkinn, þá fórum við afi ánægðir heim. Og ef Sjálfstæðisflokknum gekk vel í kosningunum var ég mjög kátur fyrir hönd afa.
Og ömmu reyndar líka. Það fór ekkert á milli mála að Elísabet Ísleifsdóttir var, eins og afi, eindregin sjálfstæðismanneskja. En það var nú samt hann sem var miklu virkari á þessu sviði, og því tengdi ég flokkinn fyrst og fremst við afa.
Afi Kristjón var góður maður. Hann var hlýr og alltaf velviljaður, einstaklega örlátur og hjálpsamur – svo ég vitni í sjálfan mig – hæfilega íhaldssamur en þó víðsýnn um leið, afar vinnusamur en hugsaði meira um annarra hag en sinn eigin. Einu sinni fylgdi ég honum til eldri frúar sem hann hafði tekið að sér eitthvert viðvik fyrir og þegar hún vildi þakka honum fyrir mörgum fögrum orðum, þá blés hann á slíkt kvak og sagði bara: „Við verðum að hjálpast að.“
Og ég dró náttúrlega þá ályktun að fyrst Sjálfstæðisflokkurinn væri flokkurinn hans afa, þá hlyti flokkurinn að vera nokkurn veginn eins og hann.
Svo rann upp sá dagur að ég uppgötvaði að flokkurinn var alls ekki eins og afi. Það var reyndar ekki aðeins einn dagur, það voru margir dagar, en ég komst að því að þrátt fyrir að ég gæti hæglega skrifað upp á margt sem Sjálfstæðisflokkurinn kvaðst hafa í heiðri varðandi frjálslyndi og frelsi í bæklingunum hans afa, þá fór flokkurinn lítt eftir því sjálfur þegar á hólminn kom.
Ég komst líka að því að sú pólitíska vitund sem hafði kviknað í brjósti mér krafðist meiri áherslu á velferð og samhjálp en Sjálfstæðisflokkurinn vildi, og að sú hagsmunagæsla sem flokkurinn stundaði fyrir ríkisbubba og einokunarkapítalista virtist vera í algjörri andstöðu við það sem ég taldi að afi stæði fyrir. Hann dó að vísu alltof ungur, svo ég náði aldrei að ræða pólitík við hann af einhverri alvöru – en hitt þykist ég geta fullyrt að ef afi væri enn á dögum, þá væri þessi gamli grasrótarmaður úr Sjálfstæðisflokknum á Melum alveg áreiðanlega að taka nú ákvörðun um að kjósa Viðreisn í næstu kosningum en gefa gamla flokknum frí.
Ég hef eflaust sagt það áður en segi það þá bara enn: Eimreiðarhópurinn stal flokknum hans afa míns. Kannski var flokkurinn aldrei sá mildi stólpi frjálslyndis sem afi hélt og líklega var þjónkunin við hina ríku alltaf innsti og sannasti kjarninn í sál flokksins og afi var blekktur, rétt eins og hann blekkti mig – óafvitandi – með fordæmi sínu. En ég held samt að á einhverjum fyrri tímum hafi flokkurinn verið töluvert skárri en sú grimma nýfrjálshyggjumaskína sem Eimreiðarhópurinn gerði hann að.
En þó náði nýfrjálshyggja Sjálfstæðisflokksins aðeins til þess að sannfæra góðan hluta fylgismanna sinna um að rispa úr velferðarkerfinu og gera lítið úr samhjálpinni og telja alltof mörgum trú um að einkavæðing grunnstoða væri eðlileg – en í bakherbergjunum var stunduð jafnvel enn grimmari hagsmunagæsla en fyrr. Það er ekki tilviljun að orðið einkavinavæðing varð til á Íslandi; orðið er skilgetið afkvæmi Sjálfstæðisflokksins á seinni tímum, og hið eina góða við að afi skyldi falla frá svo snemma var að hann þurfti þó ekki að horfa upp á fálkann sinn breytast í hrægamm Eimreiðarhópsins sem vomir yfir samfélaginu.
Hóps sem nú er búinn að geta af sér eina, tvær kynslóðir í viðbót af makráðum gikkjum sem vita ekki hvað orðið „samfélag“ þýðir, nema helst félag þeirra saman.
Það er gaman að fylgjast með Viðreisn verða til. Sjálfstæðisflokkurinn hefur gefið sig út fyrir að vera flokkur frelsis, en í reynd hefur hann alltof lengi verið drepinn í dróma flokkshollustu og auðmannaþjónustu. Og sjálfstæðar skoðanir hafa verið litnar miklu hornauga í þessum flokki. Þeim mun skemmtilegra að sjá feginsandvarpið sem fer greinilega um marga sjálfstæðismenn þegar þeir geta loksins farið að hugsa sjálfstætt. Ég vona að þeir (ásamt fólki úr öðrum flokkum, eða öngvum flokki) búi til opinn og glaðan hóp, þar sem frjálslyndi og víðsýni verða í fyrirrúmi, en menn gleymi samt aldrei því sem hann afi minn vissi í hverri taug líkama og sálar – að við eigum að hjálpast að.
Athugasemdir