Donald Trump er óhefðbundinn frambjóðandi í síðari tíma sögu repúblikana. Flokkurinn hefur barist fyrir lægri sköttum, færri reglugerðum og lagst hart gegn tilraunum demókrata til að niðurgreiða heilbrigðisþjónustu. Trump hefur ekki ávallt talað í anda hefðbundinna íhaldsmanna. Hann sagðist hlynntur því að ríkir greiddu hærri skatta, talaði um að ekki væri hægt að láta fólk bara deyja á götunni heldur að ríkið mætti hjálpa, og þótt margt af því vinstrisinnaðasta sem hann hefur sagt hafi síðar verið dregið til baka er ljóst að hann er frjálslyndari og félagslyndari en ýmsir aðrir frambjóðendur. Donald Trump er fyrst og fremst popúlisti og sem slíkur minnir hann meira á George Wallace heldur en George Bush. En hvernig tókst honum að sigra þaulreyndar kosningamaskínur nánast einn síns liðs?

Uppfyllir ákveðið tómarúm

Mikil óánægja hefur verið meðal kjósenda repúblikana eftir kjör Obama forseta, en reyndar var hún þegar byrjuð að magnast undir lok Bush-tímabilsins. Stjórnmálamenn repúblikana hafa árum saman talað gegn ofurtrú á menntuðum sérfræðingum, vísindum og stofnanaveldi. Þeirra and-intellektúalismi náði hámarki í George Bush yngri sem taldi sig ekki þurfa að hlusta á neinn, bara virðast ákveðinn í sinni sök. Heimsmyndin sem stjórnmálamennirnir drógu upp var að fjölmiðlar væru fjandsamir íhaldsmönnum og tilheyrðu vinstrisinnaðri elítu sem ræki upphaf sitt til háskólasamfélags sem hefði það eitt á dagskrá að ráðast gegn bandarískum gildum.

En það hafði átt sér stað klofningur milli kjósenda og flokksforystu. Kjósendur voru ósáttir við Íraksstríðið og vonsviknir eftir að repúblikanar, þvert á tal um markaðsfrelsi, notuðu ríkisvaldið til að bjarga stóru bönkunum frá falli. Óhjákvæmilega urðu þingmenn flokksins að fjarlægri elítu í augum þessara kjósenda, sama hvað stjórnmálamennirnir hömruðu á andstöðu sinni við ríkisvaldið og jafnvel stutta tilraun til að lama það algerlega 2013. Inn í þetta tómarúm steig Donald Trump.