Síðustu helgi birti Morgunblaðið viðtöl við tvær konur. Í laugardagsblaðinu er rætt við Ólöfu Nordal innanríkisráðherra, í sunnudagsmogganum við Ragnheiði Guðmundsdóttur, fjalla- og flúðaleiðsögumann. Ég hef fylgst með þessum konum undanfarið, sem líkt og ég sjálf hafa báðar fengið illvíg krabbamein. Ólöf og Ragnheiður hafa lýst á opinskáan og hreinskilinn hátt erfiðri lyfjameðferð og þeim áhrifum sem veikindi af þessum toga hafa. Krabbamein fer ekki í manngreinarálit, en í viðtölum Morgunblaðsins kemur fram hróplegur aðstöðumunur þessara kvenna, þegar kemur að möguleikum þeirra til að njóta stuðnings sinna nánustu.
Í laugardagsmogganum segir Ólöf Nordal: „Svo finn ég betur að maður á að nota hverja einustu stund sem manni er gefin. Er ekki talað um að lifa í núinu? Það er töluvert mikill vandi að gera það, að hugsa ekki alltaf um það hvað gerist eftir 20 til 30 ár, eins og er í eðli mínu að gera. Það kemur upp í lífi hverrar manneskju að hún getur ekki hugsað áratugi fram í tímann. Ef það er eitthvað sem ég held að ég þurfi að gera hérna, eitthvað sem ég á að segja við fólk, eitthvað sem ég vil koma til leiðar, af hverju að bíða með það þangað til einhvern tíma seinna? Lífið er ekki endalaust.“
Ég get tekið undir hvert orð sem þarna er haft eftir henni. Áður hef ég lesið viðtal við Ólöfu, þar sem hún lýsti mikilvægi þess að eiga stuðning fjölskyldunnar, eiginmanns og barna í veikindunum. Eiginmaður Ólafar, Tómas, er einn af yfirmönnum Alcoa eins og kunnugt er og býr að mestu erlendis vegna starfs síns. Ólöf hefur talað um að Tómas hafi verið eins mikið hér heima á Íslandi og mögulegt var á meðan hún var í lyfjameðferð. Sem er ofur eðlilegt, það ríður á að fjölskyldan standi saman þegar einn af meðlimum hennar veikist.
Á sunnudaginn birti Morgunblaðið svo viðtalið við Ragnheiði, sem er hreint út sagt átakanlegt og ekki einungis vegna þess sem hún þarf að ganga í gegnum varðandi sinn illvíga sjúkdóm. Á þeim vettvangi fær hún aðstoð færustu sérfræðinga á sínu sviði sem allir leggjast á eitt til að gera sitt besta, og vonandi með góðum árangri. Það sem hlýtur að vekja reiði þeirra sem viðtalið lesa er barátta hennar og Raví, indversks unnusta hennar til þriggja ára, við íslenskt kerfi.
Pappírar um hjónabandsstöðu unnustans, það er staðfesting á því að hann sé einleypur, eru ekki teknir gildir af sýslumanninum í Reykjavík, þrátt fyrir að vera stimplaðir og vottaðir af til þess bærum yfirvöldum í Indlandi og indverska sendiráðinu á Íslandi. Sökum þessa er Ragnheiði og Raví meinað að giftast hér á Íslandi og allar líkur eru nú á að Raví þurfi aftur heim til Indlands í ágústlok og megi ekki snúa aftur fyrr en að sex mánuðum liðnum. Þess má geta að Raví hefur unnið hér á landi í starfi þar sem skortur er á fagfólki, þar sem hann er reyndur flúðaleiðsögumaður. Vegna þess að sýslumaðurinn í Reykjavík neitar að samþykkja gögnin fær Raví ekki að vera Ragnheiði sú stoð og stytta sem hún þarf á að halda í erfiðri lyfjameðferð. Það má segja að þau séu neydd til að fylgja bókstaflega ráðum Ólafar Nordal um að lifa í núinu. Þau eiga ekkert að vera að spá í hvað gerist að ágúst liðnum. Það er algjörlega óskiljanleg afstaða sýslumannsembættisins að véfengja pappíra, vottaða af til þess bærum yfirvöldum, til þess að meina fullorðnu fólki sem búið er að eiga í sambandi í þrjú ár að giftast.
Sem innanríkisráðherra og þar með yfirmaður sýslumannsins í Reykjavík, hlýtur Ólöf Nordal, sem skilur svo vel að stuðingur fjölskyldunnar skiptir sköpum í baráttunni við krabbamein, að gera allt sem í hennar valdi stendur til að bæta þetta ranglæti.
Athugasemdir