Í janúar 2018 fór ég á Reykjalund í endurhæfingu í einhverjar fjórar eða sex vikur. Ég var þá tiltölulega nýkominn úr einni af mörgum hjartaþræðingum sem ég virðist þurfa að fara í reglulega og var ekkert voðalega hress. Mér gafst kostur á því að gista þar virka daga þótt ég byggi í Reykjavík og kaus það svo ég tæki nú endurhæfinguna örugglega eins hátíðlega og kostur var.
Þetta var satt að segja alveg prýðilega góð vist. Ég stundaði margvíslegar líkamsæfingar, lærði stafagöngu og fleira og skemmti mér ljómandi vel við þetta. Mataræðið var heilsusamlegt og gott svo ég léttist verulega á þessum tíma, þrekið óx og ég sat líka fjölmarga fróðlega fyrirlestra.
Afslöppun í Lazy Boy
Það kom mér nú ekki allt í opna skjöldu sem ég heyrði þar, en þetta voru samt mjög gagnlegir pistlar sem skýrðu flókin mál á einfaldan hátt.
Og afslöppun í Lazy Boy-stólunum var mjög hugguleg.
En þetta allt saman var ekki nema helmingur af dvölinni á Reykjalundi.
Hinn helmingurinn var andrúmsloftið og andinn hjá bæði starfsfólki og dvalarfólki. Hvort tveggja var alveg upp á tíu. Maður mætti vingjarnlegu viðmóti hjá öllu starfsfólki: læknum, hjúkrunarfólki, sjúkraliðum og endurhæfingarsérfræðingum, en líka öllum sem þarna unnu. Maður fékk strax á tilfinninguna að þarna væri fólk sem kynni sitt fag, hefði raunverulegan og einlægan áhuga á velferð og endurhæfingu dvalarfólks og vildi allt til vinna að því liði vel og næði árangri í sínu puði.
Tekst að leggja allt í rúst?
Þetta virtist vera óaðfinnanlegur staður þar sem ekkert gæti farið úrskeiðis því allir kynnu sitt fag og legðu sig alla fram í að skapa hlýlegt og árangursríkt andrúmsloft. Þetta smitaðist líka til dvalarfólks þar sem var einkar góður mórall og hvetjandi og vingjarnlegur.
Það er því með stórri furðu sem ég hef horft upp á atburði á Reykjalundi síðustu vikur.
Það virðist nánast eins og einhver hafi sest niður og búið til plan um það hvernig ætti að eyðileggja þennan góða stað.
Og það virðist vera í þann veginn að takast, illu heilli.
Hefur heilbrigðisráðherra enga skoðun?
Ég verð að viðurkenna að þótt ég hafi fylgst með ótal fréttum um málefni Reykjalundar að undanförnu, þá skil ég ekki hvernig þetta byrjaði og hver sá sér akk í að upphefja þessa skemmdarstarfsemi.
Hitt vekur furðu mína að heilbrigðisráðherrann Svandís Svavarsdóttir virðist varla sjá ástæðu til að hafa skoðun á þessu máli, hvað þá meira. Af hverju hefur hún ekkert látið að sér kveða, með leyfi, nema – ef ég man rétt – eina eða tvær yfirlýsingar um að hún liti málið alvarlegum augum, eða eitthvað svoleiðis?
Nú getur vel verið að það sé einhver prótókoll um það hver afskipti ráðherra geta verið af einstökum stofnunum, ég bara veit það ekki. Og því hafi Svandís haldið sig til hlés.
Liðinn sá tími
En hvað sem því líður, þá er löngu liðinn sá tími þegar æðsti yfirmaður heilbrigðismála getur leyft sér að skipta sér ekki af þegar góð stofnun, sem náð hefur feiknagóðum árangri, er hér um bil komin í rúst.
Sá sér kannski einhver hag í því? Svo mætti nefnilega ætla.
En eins og nú er komið hefur endurhæfing í landinu borið mikinn skaða af og það er löngu kominn tími á að heilbrigðisráðherrann taki af skarið og endurreisi starfsemina á Reykjalundi – eins og hún var!
Athugasemdir