Gylfi Magnússon, sem er meðal annars formaður bankaráðs Seðlabankans, lét svo um mælt í gær að með nýju frumvarpi ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur rættust „„blautir draumar fákeppnismógúla“.
Svo illa væri þrengt að Samkeppniseftirlitinu í þágu stórgrósséra. Gylfi orðaði það reyndar ekki þannig, heldur sagði aðeins að með breytingum ríkisstjórnarinnar væru „tennurnar dregnar“ úr Samkeppniseftirlitinu.
En þetta dugði til að strangt auga beindist að honum.
Í hinu borgaralega sinnaða Fréttablaði í morgun stígur Halldór Benjamín Þorbergsson framvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins fram og segir að ekki sé „sæmandi formanni bankaráðs Seðlabanka Íslands að lýsa afstöðu sinni með þessum hætti“.
Og Halldór Benjamín vandar stranglega um við Gylfa:
„Formaður bankaráðs verður að gæta þess að vegna stöðu hans er á hann hlustað, orð hans metin bæði hér á landi og erlendis. Það stendur upp á hann að skýra hvernig þetta samræmist stöðu hans og ég vænti þess að gengið verði eftir þeim skýringum.“
Þetta er með ólíkindum.
Þarna er greinilega verið að segja Gylfa Magnússyni - og þar með öðru fólki í svipaðri stöðu - að ef það leyfi sér að hafa á einhverju aðra skoðun en Samtökum atvinnulífsins er þóknanleg, þá skuli það vara sig.
Nú er greinilega runninn upp aftur sá tími, rétt eins og fyrir hrun, að Samtök atvinnulífsins, LÍÚ (eða hvað þau samtök sægreifanna heita), Viðskiptaráð og þvíumlíkir varðhundar ríku klíkunnar telja sig umkomna að segja mönnum fyrir hvað má og hvað má ekki.
Sérlega athyglisvert er að yfirvörður SA skuli skammast yfir því að ummæli Gylfa séu ekki „sæmandi“. Einn af vörðum Samherja talaði líka um „sómakennd“ áður en hann ýtti við Seðlabankastjóra sem honum mislíkaði.
Bjarni Benediktsson er líka farinn að segja til um hvað sé „ósmekklegt“ og hvað ekki.
Má ég frekar biðja um að fólk hafi þá sómakennd að segja óhikað skoðun sína, burtséð frá hagsmunum íslenskra auðmanna og klíku þeirra?
En fyrst og fremst á fólki, jafnvel í áhrifastöðum, að geta fundist það hafa frelsi til að hafa skoðun á hverju sem er án þess að fulltrúar hins æðsta peningavalds stökkvi fram með „sómakennd“ á vopni og slái á fingurna á því og hóti því að „gengið verði eftir skýringum“.
Athugasemdir