Í dag virðist fólk, bæði konur og karlar, hafa miklar skoðanir á líkamshárum og þá aðallega á konum. Líkamshár eru oft og tíðum tengd við kyn og eru tengd við karlmennsku eða ókvenleika. Konum er líkt við karlmenn ef þær eru með gróf hár eða með meira hár á handleggjum, lærum eða í andliti heldur en talið er eðlilegt. Enginn kippir sér upp við hár sem standa upp úr sundskýlum eða mikinn hárvöxt á fótum, höndum eða undir höndum karlmanna. Þegar kona labbar út í laug loðin á fótum eða með hár undir höndum þá snúast nokkur höfuð, það er hlegið eða eitthvað sagt. Samfélagið hefur sett kröfur á að konur þurfi að vaxa eða raka allt fyrir neðan mitti og undir höndum. Eða ef þú ert það „óheppin“ að fá andlitshár eða svokallaða sportrönd þá verður þú að passa að vaxa, plokka eða raka það daglega. Venjuleg kona eyðir að meðaltali 72 dögum af lífi sínu í að raka á sér fótleggina. Hversu mikilvægt er að raka sig fyrst við erum tilbúin að eyða 72 dögum af lífi okkar í það?
Ástæðan fyrir því að ég skrifa um þetta eru nokkrar. Ein er einfaldlega vegna þess að mér finnst vanta meiri vitundarvakningu á þessu sviði. Margar konur fjarlægja öll hár án þess einu sinni vita af hverju eða fyrir hvern það er. Svo eru það líka ungu stelpurnar sem þurfa að vita að hár er ekki eitthvað sem þarf að skammast sín fyrir. Þegar stelpur fá hár á líkamann þá líður þeim ekki eins og þær séu að verða konur, sem er samt raunin. Tilfinningarnar sem koma upp eru óþægindi og skömm, og eins og þær séu öðruvísi. Því alls staðar er talað neikvætt um líkamshár á konum. Í flestum bíómyndum og samfélagsmiðlum eru konur hárlausar fyrir utan augnhár, augabrúnir og höfuðhár. Mér finnst persónulega einkennilegt að vera daglega að streitast á móti því að vera orðin kona. Halda þar af leiðandi í að láta líkama minn líta út eins og barnslíkami. Fjarlægja öll hár og vera í brjóstahöldurum sem halda uppi brjóstunum á „réttum“ stað. Brjóstahaldarar eru reyndar efni í aðra grein. Það er merkilegt að fara aftur í tímann og skoða hvenær það varð mikilvægt að konur gerðu þetta. Því það eru þúsundir ára síðan krafan um að konur rökuðu sig var gerð. Líkamshár á konu var merki um fátækt eða óhreinindi. Öll erum við með mismunandi hárvöxt. Sumir hafa gróf og dökk hár á stóru svæði líkamans á meðan aðrir eru með ljós og mjúk hár á fáum stöðum. Að fjarlægja hár getur verið tímafrekt og er það ein ástæða til að hugsa sig um hvort maður vilji gera það. Svo eru aðrar ástæður sem ég hef heyrt frá fólki; útbrot, inngróin hár, óþægindi, núningur, vörtur, sveppasýkingar, auk þess sem fólk er misliðugt og sumir eiga erfitt með að ná á ákveðna staði.
Mín skoðun er ekki sú að engin eigi að raka sig. Enn fremur finnst mér að þær sem kjósa að raka sig ættu að spyrja sjálfa sig „af hverju er ég að raka mig?“ Er það fyrir þig sjálfa, samfélagið, maka, hitt kynið, fólkið í sundi eða veistu það einfaldlega ekki? Það er hægt að taka þessa umræðu um allt sem fólk gerir í daglegu lífi; klæðnað, andlitsmálningu, skartgripi, raftæki og svo framvegis. Allt sem við gerum ætti að vera gert út frá því hvað hverjum og einum finnst flott og hvernig þeim líður með það. Líkamshár ættu því að vera nákvæmlega eins og þér finnst þægilegast að hafa þau. Við ættum að spyrja okkur hvort við gerum hlutina fyrir okkur sjálf og aðeins fyrir okkur sjálf, og það ætti að gilda um allt sem við gerum.
Athugasemdir