Það er fallegur sumardagur á kvikmyndahátíðinni í Karlovy Vary þegar ég hitti Hlyn Pálmason og Ingvar E. Sigurðsson, leikstjóra og aðalleikara Hvíts, hvíts dags. Róleg píanótónlist er spiluð undir á hótelinu þar sem við hittumst.
Ingvar: „Ég veit ekki hversu skapandi maður getur verið með þessari tónlist.“
Hlynur: „Maður verður bara sorgmæddur, fer að gráta.“
En blessunarlega halda þeir aftur af tárunum og eru nógu skapandi til þess að tala í heilan klukkutíma um myndina sem þeir voru að klára, næstu mynd, barnastjörnur, dans, fótbolta, kvikmyndahátíðir og skortinn á kvikmyndahúsum á landsbyggðinni. Og þeir félagar voru ekki að vinna saman í fyrsta skipti.
Ingvar: „Við unnum saman þegar hann var að útskrifast úr skólanum, Den danske filmskole. Það var náttúrlega geggjað. Hann situr auðvitað við hliðina á mér núna, en í alvörunni: það var stórkostlegt. Ég fann það bara strax í skólanum, í myndinni, að mér fannst ég vera …
Athugasemdir