Í fyrsta þætti HBO-seríunnar Chernobyl sjáum við íbúa Pripyat í Úkraínu dansa í granítregni, algerlega ómeðvitaða um hvað bíður þeirra. Nokkrum mínútum áður höfðu íbúarnir safnast saman á brú einni til að fylgjast með óhugnanlegri en fallegri birtu sem stafaði af Tsjernobyl-kjarnorkuverinu sem var í um þriggja kílómetra fjarlægð. Íbúarnir héldu að um eld væri að ræða.
Einhverjum klukkutímum áður hafði orðið sprenging í ofni í tanki 4 sem síðar varð til þess að það kviknaði í granítskildi ofnsins og við það gaus gríðarlegt magn geislavirkra efna út í andrúmsloftið og dreifðist víða um lönd, olli gríðarlegu tjóni og varð mörgum að bana.
En aftur að brúnni og dansinum í granítrigningunni. Fullorðna fólkið vangaði og faðmaði hvað annað á meðan börnin léku sér hamingjusöm á svip. Birtan sem lýsti upp fögnuðinn var gul á lit og hún virtist verma nærstöddum. Brúin sem þau dönsuðu á er nú kölluð brú dauðans.
„Hætta er ekki alltaf ógnandi“
Af hættunni, alvarlegasta slysi í kjarnorkuveri sem heimurinn hafði litið, stafaði engin ógn. Hætta og ógn haldast ekki alltaf í hendur. Hætta er ekki alltaf ógnandi.
Hamfarahlýnun jarðar er hættuleg en fjölgun sumardaga á Íslandi er ekki ógnandi. Við dönsum í sólinni, föðmumst, vöngum og njótum þess að lífið sé að breytast. Gul birtan vermir okkur.
Það er ekki fyrr en geislunin af völdum kjarnorkuslyssins drepur hverja frumu sem fyrir henni verður eða þegar skortur á vatni og mat herjar á fólk, þegar stríð munu brjótast út vegna hamfarahlýnunar, sem við bregðumst við. Við eigum svo erfitt með að meðtaka hættuna ef við skynjum ekki ógnina, finnum ekki fyrir henni á okkar eigin skinni. En því lengur sem við dönsum, því lengur erum við að bregðast við og því lengur sem við erum að bregðast við, því verri verður hættan.
Athugasemdir