Ég er eineggja tvíburi. Það þýðir, að það er kona þarna úti, sem er alveg nákvæmlega eins og ég, dna-lega séð. Þessi kona er tvíburasystir mín. Stórkostleg kona, enda lík mér. Við erum ekkert það líkar í útliti, þannig. Fólk ruglast örsjaldan, það hefur minnkað með árunum. Sjálf þekki ég okkur ekki í sundur á myndum síðan við vorum ungbörn. Furðuleg tilfinning. Umhverfið hefur augljóslega mótað útlit okkar mikið með árunum en það er ekki frá því flúið að við erum vissulega steyptar í sama mót.
Tvíburasystir mín á barn. Dásamlegt barn sem ég elska af öllu hjarta, út í hið óendanlega. Ég er svo heppin að barnið er skírt í höfuðið á mér. Hvílík gleði og hamingja.
Dna-lega séð er barnið jafn skylt mér og henni. Dna-lega séð er þetta barnið mitt. Barn tvíburasystur minnar lítur út eins og barn sem ég hefði getað eignast. Ég tók á móti þessu barni daginn sem það kom í heiminn. Dna-lega séð tók ég á móti mínu eigin barni þennan dag. Ég er ekki frá því að það sé eitthvað það skrýtnasta og fallegasta sem ég hef upplifað.
Dna-lega séð er tvíburasystir mín að ala upp barnið okkar beggja. Til þess þó að gera aðstæður algjörlega fáránlegar, dna-lega séð, er tvíburasystir mín að ala upp barn sem er, dna-lega séð, barn mitt og mannsins hennar. Eru vísindin ekki stórkostleg, svona dna-lega séð?
Athugasemdir