Sem barn bjó ég í blokk á Meistaravöllum í Vesturbænum. Í blokkinni eru þrír stigagangar með níu íbúðum hver og í flestum íbúðum voru börn, oft fleiri en eitt. Það var því heppilegt að á stórri lóðinni var leikvöllur með sandkössum, rólum, vegasalti og rennibraut. Túnið var notað sem fótboltavöllur en við gaflinn á blokkinni var farið í fallna spýtu. Á þeim tíma voru margar mæður heimavinnandi eða í íhlaupavinnu og börnin næstum sjálfala. Einn daginn var greint frá óveðri í hádegisfréttum sem var þess eðlis að sjógangur hafði lokað Eiðisgranda. Líklega hef ég verið tíu ára og vinur minn átta ára. Við ákváðum að kanna þetta betur. Frekar en hræðast hafrótið í stórgrýtinu fyrir neðan Lýsi var eins og hafið drægi okkur að sér, líkt og hringurinn í Lord of the Rings dró til sín athygli. Við lékum okkur að því að hoppa á milli steinanna þegar taktfastar öldurnar drógust til baka, skutumst upp áður en aldan skall aftur á grjótinu. Þann leik lékum við trekk í trekk þar til vinur minn varð of seinn og ég horfði á hann hverfa í bólgið brimið.
Fyrir sjö árum varð ég fimmtugur. Þá fékk ég blað frá vinnufélögum um að ég fengi þrjár hænur frá þeim að gjöf. Þetta var ekki brandari, eins og ég hélt í fyrstu, heldur fékk ég hænurnar afhentar nokkrum vikum síðar. Ég kunni ekkert á hæsnarækt en græjaði kofa og komst að því að það þarf ekkert að kunna á hæsnarækt, allar matarleifar fara í hænurnar, sem sofa ýmist uppi í tré eða inni í kofa þegar vindur blæs. Helsta ónæði af hænum eru hávaði, þær syngja ekki eins fallega og svartþrestir en muldra þegar þær eru svangar, góla þegar þær þurfa að verpa og gráta þegar kettir hrekkja þær. Vegna þeirra er engin matarsóun á mínu heimili, afgangarnir fara allir í hænur eða hundinn. Á móti fáum við egg frá hænum og ást frá hundi.
Þegar ég sá að vinur minn hvarf í sjóinn stökk ég á eftir honum og náði að skorða mig fastan við grjótið, grípa í hönd hans og forða því að hann færi út með öldunni. Saman komumst við undan næstu öldu, upp á grjótið og þaðan upp á vegg. Þegar heim var komið var hann skammaður fyrir að vera blautur en ég slapp við skammir með því að segja ekki frá atburðinum. Mörgum árum síðar þakkaði hann mér björgunina en mér fannst óhappið mér að kenna, enda hann næstum tveimur árum yngri en ég.
Í dag búa ekki mörg börn í blokkinni að Meistaravöllum 9, 11 og 13. Þar er ekki sama þörf fyrir leikvelli og fyrir fimmtíu árum. Loftmyndir sýna að leikvöllurinn er enda farinn og gras komið í staðinn. Lóðin er stór og þar er nóg pláss fyrir kálgarð og hæsnakofa. Tillaga mín að fimmtugsgjöf til íbúa í blokkinni eru nokkrar hænur, þannig sköpum við betri borg með ást og eggjum. Smíði og umhirða hæsnakofa er hættuminni en ólgusjór Eiðisgranda.
Athugasemdir