Hvað hefur dómsmálaráðuneytið gert þau misseri sem Sigríður Á. Andersen hefur stýrt því til þess að bæta aðstöðu þolenda kynferðisglæpa og ofbeldis almennt til þess að leita réttar síns?
Ekkert, svo ég viti til. Ef það hefur verið eitthvað, þá treysti ég því að mér verði bent á það, en það hefur þá altént ekki verið mjög áberandi.
Þó er sannarlega ekki vanþörf á. Það þarf ekki að orðlengja að þolendur glæpa af þessu tagi mæta oft miklum andbyr þegar þeir vilja leggja fram kæru eða halda henni til streitu. Sumir vilja að vísu trúa því að slíkt sé eðlileg afleiðing af þeirri meginreglu að hver maður sé saklaus þar til sekt telst sönnuð. Þar eð sönnunarfærsla sé iðulega erfið í málum af þessu tagi sé kannski hryggilegt en þó í hæsta máta eðlilegt að sumir þolendur nái ekki rétti sínum.
Það er bara þvæla. Það er lafhægt og á marga vegu að bæta réttarstöðu þolenda án þess að brjóta meginregluna eða „snúa við sönnunarfærslunni“ eins og stundum er sagt.
Og að því ættu starfsmenn dómsmálaráðuneytisins að vinna.
Það gerast jú vart viðurstyggilegri glæpir en þetta.
En ég veit sem sagt ekki til þess að dómsmálaneytið sé að vinna að slíku.
Á hinn bóginn hefur nú frést að dómsmálaráðuneyti Sigríðar sé að undirbúa frumvarp sem muni draga stórlega úr opinberum birtingum dóma, ekki síst í kynferðisbrotamálum. Glæpamenn megi vænta þess í framtíðinni að nöfn þeirra verði afmáð úr dómum og dómarnir sjálfir kannski ekki einu sinni birtir.
Sigríður hefur maldað í móinn og heldur því nú fram að markmiðið sé fyrst og fremst að hlífa þolendum kynferðisofbeldis, og koma í veg fyrir mistök sem gerð hafi verið við birtingu dóma af þessu tagi og stundum hafi gert fólki kleift að þekkja þolendur sem hafi átt að njóta nafnleyndar.
Þetta síðasta er náttúrlega eins og hver annar þvættingur. Hafi verið gerð mistök við birtingu dóma, þá þarf dómsmálaráðherra ekki að skipta sér af því – öðruvísi en með almennum hvatningum til dómsmála að ganga betur frá birtingu.
Það þarf ekki og má ekki setja nein þau lög sem leggja stein í götu meginreglunnar um að dómskerfið eigi að vera gegnsætt og opinskátt. Við eigum að fá að vita hvað er á seyði í samfélaginu, jafnt gott sem slæmt.
Og erfiðast af öllu er að horfast í augu við að eina ástæðan sem skiljanleg getur talist fyrir þessum fyrirætlunum dómsmálaráðherra sé að vernda misindismenn fyrir andúð almennings. Og þá verstu tegund af misindismönnum sem hér um ræðir.
Hvers vegna? Því getur enginn svarað nema Sigríður Á. Andersen.
En hún þarf náttúrlega ekkert að gera það. Hún er svo völduð í bak og fyrir að við henni verður ekki hreyft af þessari ríkisstjórn. Sigríður er ráðherra sem hafði óeðlileg afskipti af sjálfu dómskerfi landsins og hlaut dóm í Hæstarétti fyrir, en Katrín Jakobsdóttir, Svandís Svavarsdóttir, Kolbeinn Óttarsson Proppé og allir þingmenn VG nema tveir stigu í pontu og lýstu því yfir að Sigríður skyldi komast upp með framferðið svo þau þyrftu ekki að víkja úr ríkisstjórn.
Þar með er ljóst að Sigríður getur gert hvað sem er.
Að hún skuli nýta sér þetta algjöra frelsi sem VG veitti henni til að kasta sínum vernandi leyndarhjúp yfir barnaníðinga, nauðgara og aðra óþokka, í stað þess að fela sínu fólki í ráðuneytinu að styðja þolendur slíkra glæpa, það er svo aftur á móti … ja, hvað er það?
Athugasemdir