Það er að koma haust. Nú stíga þau fram sem segja okkur hinum að taka fagnandi á móti rútínunni sem fylgi skólasetningu og endalokum sumars. Það fólk hræðir mig.
Það er gott að gleðjast sem allra mest og yfir sem flestu en ég þarf að kafa ansi djúpt eftir jákvæðninni í sálarfylgsnum mínum til að geta glaðst yfir því að hversdagsrútínan sé að snúa aftur til að taka líf mitt yfir.
Ég kveð sumarið og skipulagsfíaskóið sem því fylgir með söknuði, trega og eftirsjá. Í sumarfrelsinu fá börn að slæpast, leita ævintýrin uppi, prófa nýja hluti, brjóta upp mynstur. Og við fullorðna fólkið fáum frið frá óteljandi bindandi verkefnum sem láta okkur líða eins og við séum að endurupplifa sama daginn, aftur og aftur. Á sumrin er sólin hátt á lofti, svefninn riðlast, hjartað slær hraðar, allt er gott.
Þó að ég þrái að verða einhvern tímann nógu þroskuð til að fara brosandi í Bónus eftir vinnu í nóvember verð ég að játa að rútína hversdagslífsins þykir mér eitt það erfiðasta við að vera fullorðin. Það er mikil áskorun að láta hana ekki slökkva í sér lífsneistann.
Ég velti því stundum fyrir mér hvort þessir trúboðar rútínunnar séu í alvöru fegnir að losna undan þessum fáu mánuðum þegar lífið á Íslandi er dásamlegt? Hvort þeir vakni í alvöru á morgnana í febrúar, dálítið spenntir yfir því að í dag ætli þeir jafnvel að bæta eplum í hafragrautinn, sem þeir elda annars alla daga, allan veturinn? Eða lifa þeir í sjálfsblekkingu?
Ég beygi mig undir rútínuna af illri nauðsyn og jú, jú, ég geri það með bros á vör, þó að við nánari athugun leynist kvíðablik í auga yfir komandi átta vetrarmánuðunum bundnum í hverju verkefninu á fætur öðru. En að setja rútínuna á stall? Aldrei.
Athugasemdir