Ætli það sé þjóðsaga, sem ég hef heyrt, að einhver af nýju hótelunum sem nú er verið að leggja síðustu hönd á úti um alla miðborg, að þau séu hönnuð með alveg sérstaklega breiðum lyftum, og gangarnir séu líka verulega breiðir?
Ástæðan fyrir þessu á að vera sú að verktakarnir og fjárfestarnir sem byggja hótelin hafi frá upphafi gert sér grein fyrir því að ferðamannabylgjan, er reis hér skömmu eftir hrunið, myndi á endanum fjara út.
Eða jafnvel brotna eins og brimalda sem skellur á klettóttri strönd og hverfur í einu vetfangi.
Og hótelin myndu þá standa auð.
Þá átti sem sagt að vera hugmyndin með þessum breiðu göngum og voldugu lyftum að auðvelt væri að breyta hótelunum í sjúkrastofnanir eða hjúkrunarheimili fyrir hina öldruðu og auðugu.
Gangar og lyftur í slíkum húsum þurfa að vera af ákveðinni stærð, svo enginn vandi sé að keyra sjúkrarúm um gangana og fara með þau í lyftum milli hæða.
Það væri gaman að vita hvort eitthvað sé hæft í þessu.
En ef svo er, til marks um hvað er það þá?
Bara eðlilega forsjálni verktakanna sem geri sér grein fyrir því að allt sé í heiminum hverfult og stund hinnar fegurstu ferðamennsku kunni fyrr eða síðar að líða?
Og bara lofsvert að vera þá tilbúnir með Plan B fyrir húsin sín?
Jújú, það kann að vera.
Og síst skal ég amast við því að reist séu hjúkrunarheimili; víst er þörfin brýn.
En hefði samt ekki verið ennú skynsamlegra að sleppa þá hótelbyggingunni út í loftið og byggja einfaldlega hjúkrunarheimili?
Því nú eru því miður vaxandi líkur á að einmitt í þann mund sem sum þessara hótela verða tekin í gagnið, þá verði sú fjöldaferðamennska sem við höfum þekkt síðustu ár fyrir bí.
Einmitt þegar nýjasta hótelið opni dyr sínar, þá muni fyrsti gesturinn ekki stíga inn með Rolex-úrin sín og fullar hendur fjár, heldur muni síðasti gesturinn nota þær til að smeygja sér út og kveðja.
Ef svo má segja.
Nú er ég vissulega enginn sérfræðingur í ferðamennsku. En einu hef ég þó tekið eftir gegnum tíðina.
Að í reglulegum greinum erlendra fjölmiðla um skemmtilega áfangastaði, þar birtast mjög eindregnar tískusveiflur.
Hin alþjóðlega ferðamennska er sífellt að finna nýja staði sem eru ofsalega spennandi þá stundina og allir VERÐA að komast þangað til að upplifa undrið, taka þátt í fjörinu.
Ömurlegasta dæmið um þetta var í bandarísku blaði í blábyrjun árs 2002. Þá höfðu Bandaríkjamenn nýlega ráðist inn í Afganistan, lagt undir sig höfuðborgina Kabúl og allt var upp í loft í landinu.
En í blaðinu var Kabúl nefnd sem einn af fimm „heitustu“ áfangastöðunum það misserið. Ekki nokkur maður mætti missa af gleðinni í Kabúl! Vestrænir ferðamenn gætu aldeilis haldið magnað partí í rústunum!
Það var rétt eins og hið víðkunna fyrirtæki Lagst-á-náinn hf. hefði opnað ferðaskrifstofu.
Ekki veit ég hvort margir ferðamenn fóru til Afganistan 2002 til að upplifa neyð heimamanna, en svo mikið er víst að ferðamannabylgjan sem hér reis í kjölfar hrunsins og gossins í Eyjafjallajökli bar öll einkenni tískubylgju.
Og tískubylgjur líða rétt eins og nýjustu straumar í fatnaði og hárgreiðslu.
„Þess vegna tókum við ekki eftir því að ferðamennskan væri háð tískusveiflum“
Það er nú orðið langt síðan Ísland birtist í þessum greinum útlensku fjölmiðlanna um „heitustu staðina“. Þvert á móti. Ég las um daginn á CNN að nú væri hin alþjóðlega ferðamennska búin að finna frábæra eyju sem kæmi í stað Íslands sem bersýnilega var alveg úreltur áfangastaður. Náttúran væri svipuð, nema ennþá flottari, eyjan væri aðgengilegri og ódýrari.
Þetta var Nýfundnaland.
Svo kannski fara þeir brátt að byggja himinhá hótel á Nýfundnalandi, verktakarnir og fjárfestarnir. Ég er samt ekki viss um að annað eins gullgrafaraæði muni brjótast út þar og hér. Kanadamenn lærðu líklega sína lexíu í Klondike.
En við lærum aldrei neitt. Þess vegna tókum við ekki eftir því að ferðamennskan væri háð tískusveiflum og það er ekki nóg að hanna bara breiðar lyftur til að vera búin undir mögru árin.
Athugasemdir