Ég man ekki almennilega hvaða vonir við gerðum okkur í raun og veru í hruninu.
„Við“ merkir hér þau okkar sem trúðum því og treystum að út úr hinu algera hruni – fjárhagslegu, pólitísku og siðferðilegu – myndi og hlyti á endanum að spretta eitthvað gott.
En hversu gott?
Trúðum við í alvöru að við sæjum upp koma öðru sinni, jörð úr ægi iðjagræna?
Það held ég nú varla. Við vorum orðin lífsreyndari en svo.
En þó, eitthvað gott hlyti fjandakornið að spretta af þessu.
Samfélagið yrði réttlátara og sanngjarnara en það hafði verið í „góðærinu“ fyrir hrun.
Við fengjum nýja stjórnarskrá þar sem háleit markmið væru sett sem við hlytum svo að sækjast eftir.
Og við myndum aldrei framar sætta okkur við þann ógnarlega ójöfnuð sem þá var orðinn og stefndi í að verða verri.
Eitthvað í þessa áttina vonuðum við, var það ekki?
Mig rámar í það.
Ég held alla vega að við hefðum látið segja okkur tvisvar þar sem við bösluðum í rústum hrunsins og bitum á jaxlinn, já, ég er viss um að við hefðum ekki trúað því að núna – áratug síðar – væri afleiðingin af þessu öllu saman sú sem við horfumst nú í augu við.
Stjórnarskráin með öllum sínum réttarbótum og réttlætismálum, hún er oní skúffu.
Ríka fólkið slapp ekki bara óskaddað frá hruninu, heldur makar það nú krókinn sem aldrei fyrr, og býr sig undir að verða enn meira ríki í ríkinu. Hvað ætli sé langt þangað til múrar verði reistir um Garðabæ svo ríka fólkið þurfi ekki að þola átroðning undirþjóðarinnar?
Niðurbrot heilbrigðiskerfisins er hafið og gengur vel.
Alls konar fólk er farið að taka undir þær sem segja:
„Það er hvort sem er allt í hassi í þessu kerfi, ættum við ekki bara að leyfa Ásdísi Höllu að eiga draslið?“
Bara í Fréttablaðinu í gær, fimmtudag, voru tvær fréttir sem við hefðum ekki trúað þar sem við stóðum í hruninu og vonuðumst eftir betra og réttlátara samfélagi.
Menn koma frá útlöndum og segja okkur að hér sé gróðrarstía fyrir spillingu.
Þrátt fyrir alla okkar svardaga um að hrunið myndi uppræta spillinguna.
Við þykjumst loks ætla að bregðast við og búum til reglur um hagsmunaskráningu æðstu embættismanna.
Og jú, ráðuneytisstjórar eiga að skrá hagsmuni sína.
En það fær bara enginn að sjá þá skrá.
Þetta er satt – þannig á að uppfylla kröfur af utan um gegnsæi og upplýsingu.
Og lög sem áttu að kveða skýrt á um réttindi blaðamanna gagnvart hótunum um málsóknir, atriði sem getur haft mjög jákvæð áhrif til að tryggja upplýsinga- og tjáningarfrelsi í landinu, þau lög verða líklega aldrei að veruleika.
Hvers vegna? Vegna þess að Sigríður Andersen dómsmálaráðherra segir þau „byggð á misskilningi“.
Ríka fólkið í forstjórastöðunum fær sínar krónur í áskrift – ljósmæður verða hins vegar að berjast á hæl og hnakka, og þola hroka og yfirlæti hertogans af Garðabæ, Bjarna Benediktssonar.
Að ég minnist ekki á Hörpumálið, sem snýst ekki um krónur og aura, heldur viðhorf yfirstéttarinnar gegn undirþjóðinni.
Já, áratug eftir hrun er meiri ástæða en nokkru sinni fyrr að tala fortakslaust um „yfirstétt“ og „auðvald“.
Og yfirstéttin býst til að setja oní við undirklassann.
Og núna allt í boði Vinstri grænna.
Því hefði ég þó aldrei trúað í hruninu.
Þar sem ég stóð á Austurvelli í miðju hruninu og veifaði skilti og barði potta og vissi ekki hvort ég ætti að þora að trúa því að eitthvað gott kæmi út úr þessu, en jú, ég trúði því í alvöru að eitthvað myndi skána, en með mér á vellinum voru ekki síst óbreyttir kjósendur Vinstri grænna, við vorum öll svo sótvond og reið og vongóð.
En nú þetta.
Athugasemdir