Í dag veitti Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra dómsmálaráðherra sínum afdráttarlausa og fyrirvaralausa stuðningsyfirlýsingu.
Hún sagðist bera til Sigríðar „fullt traust“.
Þó er syndaregistur Sigríðar að verða eitt hið lengsta í Íslandssögunni.
Og hún, sem fékk það verkefni að hafa yfirsjón sem stofnun á nýju dómsstigi, klúðraði gjörsamlega því verkefni.
Gjörsamlega, algjörlega og vísvitandi.
En Katrín Jakobsdóttir ber sem sagt til hennar „fyllsta traust“.
Þetta er sorglega en tárum tekur.
Katrín Jakobsdóttir virtist til þess albúin að leiða nýja sókn framsækinna vinstri afla í landinu til betra samfélags.
Í staðinn kaus hún að veita Bjarna Benediktssyni syndaaflausn, og nú Sigríði Andersen.
Það er ekki að undra að allir Sjálfstæðismenn, sem maður hittir, eiga varla nógu sterk orð til að lýsa hrifningu sinni á Katrínu og því hversu „stjórntæk“ hún sé.
Og í alla staði þægileg í samstarfi við þá Sjálfstæðismenn.
Var það til þess arna sem Katrín var kosin?
Eða hvað kom eiginlega fyrir?
Athugasemdir