Ég reif dóttur mína upp úr vöggunni eina nóttina. Ég heyrði einhver skrítin hljóð í henni og ég hélt að hún væri að deyja. Hún hafði fengið nokkur svona köst áður, þar sem hún blánaði örlítið og stífnaði upp. Þegar hjartað barðist ótt og títt í brjóstinu á mér mundi ég eftir orðum læknisins: „Hún er alheilbrigð, þú sjálf þarft bara að finna leiðir til að hvílast. Þreyta getur haft þessi áhrif.“ Þegar ég róaðist og sá að hún var komin með eðlilegan lit aftur gat ég ekki hætt að hugsa um að ég væri hreinlega að missa vitið, að ég væri farin að ímynda mér að dóttir mín væri að deyja.

Það var svo nokkrum vikum seinna að hún var í pössun hjá afa sínum. Hann hringdi í mig um kvöldið í hálfgerðu áfalli. Hann hafði upplifað það sama: hún stífnaði, blánaði og það tók hana smá tíma að …