Þau eru eftirsótt, partí auð- og valdaklíkunnar í Flokknum. Í dyrunum tekur Bjarni á móti gestum með kostum og kynjum og fær alla til að finnast þeir eftirsóttir. Hann kann það, hann Bjarni, bregður sér meira að segja í grænt vesti ef hann heldur að gestirnir séu kannski soldið sveitó – svo þeim vaxi ekki í augum glysið í partíinu. En þegar inn er komið býður hann upp á kampavínsglas.
En gætið ykkar, vonglöðu partígestir, það er eitrað þetta kampavín!
Þótt það kunni að vera bragðgott.
Fái menn sér sopa og komist inn fyrir, þá fá menn að blanda geði við Sjálfstæðismenn sem þegar hafa sötrað hið eitraða kampavín klíkunnar. Þarna er Sigríður Andersen sem komst í partíið með því að gerast kaþólskari en páfinn og slá Bjarna sjálfan út í hroka og yfirlæti, það er þó ekki heiglum hent.
Og þarna er Birgir Ármannsson! Hann er löngu búinn að sætta sig við að fá aldrei ráðherradraum sinn uppfylltan en þjónar klíkunni samt af slíkri trúmennsku að hann er til í að koma í sjónvarpið og fara með bull eins og: „Ábyrgð [Sigríðar] er auðvitað sú að hún ber ábyrgð á þeim ákvörðunum sem hún tekur.“
Og hlátrasköll klíkunnar sem á þetta horfir eru svo hávær að jafnvel draumur Birgis rumskar andartak. Klíkan hefur ekki eins gaman af neinu eins og að horfa á fólk niðurlægja sig fyrir hana.
Og þarna er Páll Magnússon, maður í eðli sínu hreinskiptinn og réttsýnn, en hann vinnur það til að halda sínum ráðherradraumi á lífi að kalla sjálfsagðar raddir um umbætur í réttarkerfinu og upplýsingu „garg og þvarg“. Ekki fegursta stund Páls á starfsferlinum, en hvað gera menn ekki fyrir klíkuna og partíið? Menn sturta í sig hinum eitruðu drykkjum.
Og nú eru gestirnir frá VG komnir í hús, búnir að dreypa á ljúffengu eitrinu í kampavínsglasinu.
Þarna er búið að lokka inn Katrínu Jakobsdóttur, vonarstjörnu vinstrimanna í landinu, nú er hún svo kát og glöð í partíi valdaklíkunnar að hún masar þrotlaust, notar 173 orð þar sem eitt myndi duga en segir þó ekkert (eins og ég benti á í pistli um daginn).
Nema hvað hún segir furðu skýrt að ráðherrann Sigríður skuli ekki segja af sér af því það sé ekki hluti af stjórnmálamenningu okkar! Klíkan fagnar, þessi gestur verður auðsveipur og mun engu breyta í samfélaginu, nema hugsanlega skipa starfshóp.
Og Katrín lætur sig hafa það að bera afglöp Sigríðar saman við frægt jafnréttisvesen Jóhönnu Sigurðardóttur. Það er svo stórmannlegt að Brynjar Níelsson væri fullsæmdur af því. En menn gera svo margt fyrir partíið.
Það eru samt enn sorglegri dæmi en Katrínar. Svandís Svavarsdóttir hefur misst áhuga á umbótum í réttarfarsmálum og heiðarleika í stjórnarfari, hún segir ekki orð, og hinn glaðbeitti baráttumaður Kolbeinn Proppé er alveg þagnaður.
Meira að segja Steinunn Þóra Árnadóttir – ein fárra pólitíkusa sem maður trúir að sé í þessum bransa eingöngu af hugsjón – hún kemur í sjónvarpið og heldur uppi vörnum fyrir það sjónarmið að Sigríður Andersen ætti ekki að segja af sér.
VG er mætt í partíið. Eitrið er farið að svífa á.
Athugasemdir