„Ég er heppin,“ segir Tanja Björk Ómarsdóttir, „af því að ég lenti ekki í neinu.“ Hún hefur varla sleppt orðinu þegar hún segir fyndið að hún taki þannig til orða, hún sem var 22 ára gömul, nýbyrjuð í skólanum og blaut á bakvið eyrun en með mikla drauma um leikferil þegar kennarinn hennar, miðaldra maður, bauð henni á barinn til þess að ræða bransann og ferilinn. Hún þáði boðið fegins hendi. „Ég var alveg græn, vissi ekkert um bransann og vildi þiggja góð ráð frá honum. Ég var svo ánægð með að hann væri að bjóðast til að hjálpa mér. Ég man að mér fannst skrítið að hann vildi fara yfir þetta á bar, seint að kvöldi, þar sem við værum bara tvö ein, en hugsaði ekki mikið út í það, enda átti ég ekki von á neinu. Hann hafði alltaf verið næs og virtist vita um hvað hann væri …