Það er eitthvað svo sorglegt við kjólamálið sem Björt Ólafsdóttir umhverfisráðherra er nú lent í.
Auðvitað er það ekki alvarlegt mál í sjálfu sér, en að hugsa sér að þessi prósess hafi tekið sjálfsagt nokkra daga hið minnsta án þess að það hafi nokkru sinni hvarflað að Björt að sennilega væri best að sleppa þessu, það lýsir í fyrsta lagi dómgreindarleysi á siðferðiskröfur þær sem fólk gerir til ráðherra, og í öðru leyti lýsir það pólitískum barnaskap af svo tröllslegu tagi að mann setur eiginlega hljóðan.
Og viðbrögð þau sem Björt hefur sýnt hafa svo bara gert illt verra.
Fyrst kom eitthvað hæðnislegt en óskiljanlegt þvaður um feðraveldið og bindi.
Vandræðalegt, vægast sagt.
En svo - þegar einhver hafði bent Björt á að það væri kannski ekki jafn fyndið og hún hélt í fyrstu, þá hnýtti hún aftan í hæðnisglósurnar um feðraveldið einhverju um að já, víst litu margir svo á að Alþingi væri heilagur staður - og hún virtist vilja trúa því að gagnrýnin snerist um það.
Þetta var ekki miklu skárra.
Ráðherra sem í fyrsta lagi framkvæmir svona stönt og fattar aldrei að það sé neitt athugavert við þetta, hvorki siðferðislega né pólitískt, og ráðherra sem hefur svo ekki í þriðju tilraun skilið um hvað gagnrýnin snýst - sá ráðherra er á asnalegum villigötum.
Nú hefur hún beðist afsökunar og viðurkennt dómgreindarleysi, en reynir samt enn að láta eins og gagnrýnin hafi snúist um „kvenleikann“ og að hún sé kona á ráðherrastól!
En gagnrýnin snýst ekki um feðraveldið og ekki um virðingu Alþingis sem „helgistaðar“, og heldur ekki að hún hafi „flögrað um þingsalinn“ sem kona (ef ég skil þetta rétt) heldur að hún - hún, Björt Ólafsdóttir umhverfisráðherra, misnotaði aðstöðu sína í þágu vinkonu sinnar.
Þar klikkaði Björt.
Athugasemdir