„Í guðanna bænum Dísella, ekki verða tónlistarmaður,“ átti Lárus Sveinsson trompetleikari til að segja við dóttur sína þegar álagið var mikið, líklega meira í gamni en fullri alvöru. Hvort sem fjölskyldan var í helgarfríi í sumarbústað eða á ströndinni á Ítalíu, þá var trompetinn alltaf meðferðis. Ekkert frí fyrir atvinnuhljóðfæraleikara sem verður að nýta hverja lausa stund til að æfa sig fyrir næstu verkefni. Dísella lét þessi varnaðarorð föður síns hins vegar ekki á sig fá, enda nánast óumflýjanlegt að hún myndi fara þessa braut, verandi undir listrænum áhrifum frá bæði föður sínum og móður sinni, Sigríði Þorvaldsdóttur leikkonu. 

Hún byrjaði snemma að fikra sig áfram í tónlistinni, fyrst á trompet en síðar á píanó, en þar ætlaði hún sér stóra hluti. „Ég tók píanónámið mjög alvarlega og fannst æðislega gaman að æfa mig. Stundum kom ég heim úr skólanum, settist við píanóið og rankaði síðan við mér fimm tímum …