Þeir voru fimmtíu saman, segjum það. Karlar á öllum aldri, allir í einum matarklúbbi, veiðiklúbbi eða bara hvaða hópi sem var. Og einu sinni voru þeir samankomnir allir á góðri stundu, vinalegt andrúmsloft í hópnum, allir öruggir með sig, búnir að losa aðeins um bindishnútinn kannski, og þá gerðist það einhvern veginn, nánast óvart, að einn þeirra, stútungskall, enginn hefði getað ímyndað sér að hann hefði neitt upp á lífið að klaga, hann fór að tala um árás sem hann hafði orðið fyrir.
Sjálfur með gorgeir?
Árás? Já, það hafði verið ráðist á hann fyrir einhverjum tilteknum árafjölda, og hann hafði verið illa leikinn. Hinir ráku upp stór augu, æ, skelfilegt að heyra þetta, af hverju sagðirðu ekkert, kæri vinur, af hverju gerðirðu ekkert, en hann sagði, jú víst, ég reyndi vissulega að kæra árásina, en það vildi enginn hlusta á sínum tíma, mér var bara sagt að vera ekki að þessu væli, og þá fór annar karl í hópnum að kinka kolli, jú, ég kannast við það, það voru líka viðbrögðin þegar var ráðist á mig, mér var sagt að bíta á jaxlinn, það væri engin leið að sanna að ég hefði orðið fyrir árás, og hafði ég ekki sjálfur verið með einhvern gorgeir á undan, jú, eflaust var það svoleiðis!
En nú þegar tveir karlanna höfðu tekið til máls þá ræsktu sig fleiri og tóku til máls, fyrst farið var að tala um þetta, þá vildu þeir láta þess getið að þeir höfðu líka orðið fyrir árásum, sætt ofbeldi, já, hörkulegu ofbeldi, þeir hefðu verið svívirtir, lamdir, barðir, ofsóttir, kýldir, hæddir og smáðir. Og allt í einu höfðu að minnsta kosti tuttugu af þessum virðulegum körlum stigið fram í hópnum og sagt frá alls konar ofbeldi sem þeir höfðu mátt þola, og þegar þeir litu hver á annan, þá vaknaði meira að segja grunur um að þeir væru enn þá fleiri sem hefðu sögu að segja, þótt þeir væru ekki alveg tilbúnir til þess enn.
En fjörutíu prósent, það var nú ekkert smáræðis hlutfall.
Hver yrðu viðbrögðin?
Og þegar nú rúmlega tuttugu karlar af þessum fimmtíu manna virðulega hópi stigu fram og vildu segja frá ofbeldinu, sem þeir höfðu orðið fyrr, og sumir þeirra oft, hver haldiði þá að viðbrögðin yrðu?
Yrði þessum tugum stútungskarla í veiðiklúbbnum eða golfklúbbnum eða hvað það nú væri, yrði þeim mætt af fálæti, myndu þeir þurfa að sæta því að vera sakaðir um ýkjur, hatur á meintum ofbeldismönnum, yrðu gerð hróp að þeim í fjölmiðlum fyrir að þeir væru augljóslega öfgamenn með fórnarlambasýki á háu stigi, myndi lögreglan geispa ef þeir ákvæðu nú skyndilega að leita réttar síns, karlarnir, yrði öskrað úr öllum afkimum internetsins: Saklaus uns sekt er sönnuð og haldiði kjafti! — þegar þeir reyndu að vekja athygli á þeim sem höfðu beitt þá svo hörkulegu ofbeldi?
Sturlaðir dólgar?
Yrði þungamiðja viðbragðanna að fara þyrfti svakalega varlega með svona ásakanir, umfram allt varlega, það mætti ekki svipta þessa meintu ofbeldismenn lífsviðværinu, neineinei, aldrei svoleiðis, höfðu ekki karlarnir sjálfir boðið upp á þetta sjálfir, hlaut það ekki að vera, að minnsta kosti oft, og þeir sem sögðust hafa orðið fyrir árásum oftar en einu sinni, var ekki eitthvað grunsamlegt við það, ha?
Best að gleyma þessu, já, væri það ekki öruggast, blessaðir karlarnir hvort sem er örugglega að ýkja, og best að þeir díli bara við þetta sjálfir, ekki vera að raska ró samfélagsins með væli í einu veiðifélagi!
Og yrðu þeir og einkum dugmestu talsmenn þeirra kallaðir sturlaðir dólgar?
Yrðu þetta sem sé viðbrögðin ef karlarnir í veiðifélaginu stigju fram?
„Líkleg til sakfellingar“
Nei, auðvitað ekki. Karlar sem vilja vekja athygli á ofbeldi sem þeir hafa sætt, þeir eiga vissulega stundum erfitt, en ef svo stórt hlutfall karla – 40 prósent og sennilega meira – kæmi fram í dagsljósið og segði frá ofbeldi gegn sér, hrottalegu, langvarandi, kynbundnu ofbeldi, þá yrði sannarlega brugðist við. Málin yrðu ekki látin fyrnast, þau yrðu ekki lögð til hliðar af því þau væru ekki „líkleg til sakfellingar“, þau myndu ekki gleymast markvisst oní skúffum. Þeir myndu ekki mæta háðsglósum, svívirðingum, efasemdum, vantrúarhrópum, ásökunum um öfgar, dónalegum athugasemdum um andlegt og líkamlegt atgervi sitt.
Nei, þessir fínu karlar í karlaklúbbnum þyrftu ekki að sæta þessu öllu þegar þeir mönnuðu sig loks upp í að segja frá ofbeldinu sem þeir höfðu sætt.
Svo af hverju þurfa konur að þola þessi viðbrögð þegar fjörutíu prósent þeirra, sennilega fleiri, reynast hafa þurft að þola ofbeldi á eigin sál og skrokki?
Athugasemdir (3)