Furðulegt var að fylgjast með viðbrögðum VG við nýjum pistli Ögmundar Jónassonar á bloggsíðu hans á þriðjudaginn var. Pistillinn var undir fyrirsögninni „Sjálfstæðisflokkur og VG eiga ekki að vera saman í ríkisstjórn nema ...“ og svo hélt Ögmundur áfram:
„... nema ef vera skyldi í móðuharðindum eða heimsstyrjöld. Covid dugar ekki til.“
Og Ögmundur segir enn fremur:
„Samkvæmt mínum skilningi hefur [...] málamiðlun á nýliðnu kjörtímabili fyrst og fremst verið á kostnað félagslegra vinstri sjónarmiða. Það á við um markaðsvæðingu orkunnar, einkavæðingu og einkaframkvæmd víðs vegar um kerfið, eignasöfnun í landi, aðgangur seldur að þjóðgarði og náttúru, kvótakerfið styrkt í sessi, grunnnet og bankar á markað, þátttaka í hervæðingu og þjónkun við heimsauðvaldið í viðureign þess við ríki sem neita að gerast því undirgefin …
Ástæðan fyrir því að þessir stjórnmálaflokkar eiga ekki að starfa saman er sú að þar með svíkja þeir kjósendur sína.“
Litgreiningar er þörf
Ögmundur bendir reyndar á að með núverandi stjórnarsamstarfi hafi Sjálfstæðisflokkurinn ekkert síður svikið sína kjósendur en VG, en finnst bersýnilega – og réttilega – að VG hafi kostað miklu meira til.
Ögmundur, sem var einn af stofnendum VG og lengi vel bæði hugmyndafræðingur og helsta eldsál flokksins, rifjar upp að flokkurinn hafi verið stofnaður nákvæmlega til þess að taka EKKI þátt í þeim „alþjóðlega kratisma“ sem „gerðist markaðssinnaðri með hverju árinu“ og „fjarlægðist félagslegar rætur sínar“. Núverandi stjórnarsamstarf með Sjálfstæðisflokknum hafi hins vegar valdið því að þær vinstri áherslur sem Ögmundur aðhylltist – rauðar og grænar – þær „hafa þynnst svo út að litgreiningar er þörf til að koma auga á pólitískan lit þeirra“.
Og loks:
„Ef VG ætlar sér framhaldslíf með skírskotun til vinstri í heiti sínu þarf flokkurinn að kúvenda og gerast alvöru vinstri flokkur á ný. Það mun ekki gerast með framhaldi á núverandi ríkisstjórnarsamstarfi.“
Lyftist augabrún?
Pistill Ögmundar á bloggsíðunni er lengri. Ósk hans er greinilega sú að hinn dauði vinstriþráður VG vakni til lífsins og flokkurinn myndi stjórn með Framsóknarflokki, Samfylkingu og Flokki fólksins. En hér læt ég staðar numið. Enda ætlaði ég að tala um viðbrögðin við þessum pistli innan VG.
Því hver eru þau?
Þau eru nefnilega engin.
Nú er ég vissulega ekki innsti koppur í búri hjá VG og kannski hefur pistillinn lyft augabrún hjá einhverjum í flokknum. En það er þó alls ekki að sjá.
Ég hef hvergi hjá nokkrum málsmetandi VG-karli eða -konu séð vísað til þessarar greinar.
Ögmundur sjálfur, maðurinn sem öðrum fremur sannfærði fólk um að það væri raunverulegur hugsjónaeldmóður til vinstri á bak við stofnun VG, en ekki bara framsóknarútihúsmennska Steingríms J. Sigfússonar, hann skrifar harðorðan pistil um villigötur flokksins nú – og það HUGMYNDAFRÆÐILEGAR villigötur – og svarið er:
Ekki orð.
Góðborgaraflokkur
Þeir dugmestu talsmenn VG, sem ég sé mest af á Facebook, Stefán Pálsson og Álfheiður Ingadóttir, þau sjá enga ástæðu til að ansa eða hugleiða hinar hörðu en þó svo kurteislega orðuðu ásakanir félaga síns. Ég hef skautað yfir síður og blogg fleira VG-fólks og það er alls staðar eins:
Ekki orð.
Nú getur vel verið að flestir málsmetandi VG-liðar séu alveg sáttir við að flokkurinn sé ekki lengur vinstriflokkurinn sem Ögmundur og félagar stofnuðu, heldur orðinn endanlega sá íhaldssami góðborgaraflokkur sem hann hefur verið síðustu fjögur árin.
Gott og vel, svoleiðis flokkur má alveg vera til.
En þá ber að skoða tvennt.
Í fyrsta lagi er slíkur flokkur ekki vinstriflokkur, eins og Ögmundur bendir á, og ætti ekki að skreyta sig stolnum fjöðrum.
En í öðru lagi er dapurlegt að fólk með pólitíska sannfæringu, hugsjónir jafnvel, skuli reynast svo liðugt við að bæla allt slíkt niður, af því einu að ÞEIRRA FÓLK er komið til valda og vill allt til vinna að sitja þar áfram í sama sæti.
Aldrei verið til vinstri?
Það er deginum ljósara að með samstarfi til vinstri, sem Katrín Jakobsdóttir hefði hæglega getað komið í kring í krafti vinsælda sinna, þá hefði VG getað komið fleiri áherslumálum sínum til vinstri í framkvæmd, heldur en með því að vera í lengstu lög stoð og stytta Sjálfstæðisflokksins.
En það vill hún ekki, væntanlega bæði af því slíkt stjórnarsamstarf yrði líklega ögn flóknara en hið huggulega kaffiboð þeirra Sigurðar Inga og Bjarna, og kannski ekki síður af því pólitískt hefur Katrín kannski aldrei verið neitt að ráði til vinstri.
En þetta má vissulega allt saman líka.
En dapurlegt samt að allt VG fylgi hljóðlátt í kjölfarið.
Og sú eldsál Ögmundar sem á meiri þátt í því en flestallt þetta fólk að VG komst á laggirnar, hún er ekki einu sinni virt svars.
Grimm er hún, valdapólitíkin.
Athugasemdir