Fyrir ekkert svo ógurlega löngu var í tísku að halda því fram að hægri og vinstri væru úrelt hugtök í pólitík.
Þetta var upp úr því að Fukuyama hélt því fram að sögunni væri lokið með endanlegum sigri vestræns lýðræðis og Tony Blair boðaði aðeins mannúðlegri útgáfu af kapítalisma Thatchers undir nafni Verkamannaflokks!
Eftir á að hyggja var þetta hlálegt.
Vestrænt lýðræði hefur nálega hvergi í heiminum náð meiri fótfestu en var fyrir tuttugu árum. Og nú ber meira að segja svo við að á Vesturlöndum sjálfum á vestrænt lýðræði víða undir högg að sækja.
Stefnt til meiri stéttaskiptingar
Og þótt víst hafi lífskjör víða batnað, ójú, þá hefur það gerst í skugga meira ójafnræðis og meiri misskiptingar en dæmi eru um mjög lengi.
Fram undan okkur nú gæti verið samfélag svívirðilegra lénskerfis og eindregnari stéttaskiptingar en við höfum nokkru sinni staðið frammi fyrir í sögunni – síðan þrælaríki fornaldarinnar liðu undir lok.
Eitt prósentið er að leggja undir sig heiminn.
Líka Ísland.
Eftir hina skammvinnu 20. öld, þegar nokkuð gott samkomulag var um að stefna bæri að jöfnuði, þótt hann næðist kannski aldrei, þá er jöfnuður nú nánast sem klám í eyrum eins prósentsins.
Samfylking, kannastu við rótina!
Sósíalismi – sem merkir einfaldlega þá stefnu að jöfnuð skuli auka en misrétti minnka – hann er úthrópaður og vogi sér einhver að taka sér það í munn um sjálfan sig, þá skal hann svara fyrir Gúlagið, menningarbyltinguna og Berlínarmúrinn, þótt dæmi samsvarandi þessu öllu megi finna í samfélögum sem eiga ekkert skylt við sósíalisma.
Samfylking, gjarnan minn flokkur, gjörðu svo vel og kannastu við að rót þín sé í sósíalisma í stað þess að fallast þegjandi á það með rökkum auðvaldsins að orðið sé skammaryrði.
Þeir gjammandi, geltandi rakkar eins prósentsins slafra í sig þá einu brauðmola sem í rauninni hrjóta af borðum þess, og segja okkur hinum að við séum öfundssjúk að sætta okkur ekki við þetta, fífl að átta okkur ekki á því hve rétt þessi skipan sé og eðlileg, að við séum Hugo Chavez ef við svo mikið sem nefnum sanngjarnan skatt á ríkidæmi eins prósentsins.
Nú stefnir í samfélag þar sem börn hinna ríku fæðast ekki með silfurskeið í munni, heldur úr gulli, og það styttist í sérstök hverfi bak við múra, og ríkidæmi þessara nýju lénsherra verður slíkt að þær ættir munu lepja rjómann af samfélaginu í margar kynslóðir.
Nýja baróna?
Því ekki að taka bara aftur upp titlana sem yfirstétt fyrri skreytti sig með til að aðgreina sig frá alþýðunni? Við höfum nú þegar sægreifa, svo stígum næsta skrefið og vekjum upp hertoga og baróna.
Nei, gott fólk, látum það ekki gerast. Látum ekki gera grín að okkur. „Land tækifæranna“ segir Sjálfstæðisflokkurinn en hann á við tækifæri fyrir eitt prósentið. Nú hefur hann tamið VG svo vel að formaðurinn þess flokks segist ekki sjá í fjölmiðlum neina ástæðu til að leggja á auðlegðarskatt. Látum flokkinn ekki ganga lengra.
Við höfum enn tækifæri, jú. Við höfum tækifæri til að snúa af brautinni til þessa lénsveldis ríka fólks þar sem við verðum eilífar undirsátar. Það er til annað land, annað samfélag, annar draumur. Við þurfum bara að átta okkur á – og vera stolt af þeirri niðurstöðu – að leiðin þangað liggur til vinstri.
Athugasemdir