Í bókahillu heima hjá mér – í herbergi þar sem einu sinni voru börn en er nú óðum að breytast í geymslu – er að finna bók sem fjallar um æsku illmenna. Ég blaðaði í henni, þetta voru kunnuglegar sögur: helvítið hann Alois Hitler tollvörður, sem barði son sinn Adolf eins og plokkfisk, og kófdrukkni skósmiðurinn Beso Júgasvíli, sem barðist eins og naut í flagi við ímyndaða ára og lúskraði á syninum Jósef ef drengurinn varð fyrir honum. Það bjargaði þeim báðum, Adolf Hitler og Jósef, síðar Stalín, að þeir áttu ástríkar mömmur sem elskuðu þá takmarkalaust, en það fór ekki milli mála, sagði bókin bæði leynt og ljóst, að hræðileg reynslan í æsku hafði markað þá báða fyrir lífstíð og gert þá kaldlynda ofstopamenn sem svifust einskis.
Hvaða skýringa má leita í æsku?
En var það svo? Voru hrottaleg æskuárin í raun einhver skýring á miskunnarleysi fullorðinsáranna, þegar bæði …
Athugasemdir