Einkalíf er áhugavert fyrirbæri eitt og sér en sér í lagi sé það sett í samhengi við þá fordæmalausu tíma sem við lifum á.
Ég velti því stundum fyrir mér að hve miklu leyti líf mitt sé mitt eigið eða einka á einhvern hátt. Jú, ég fer heim til mín og á í samræðum við aðila og eftir því sem ég best veit er þeim samræðum ekki útvarpað eða sjónvarpað fyrir almenning að heyra og sjá.
Stundum hugsa ég þó í miðjum samræðum: ætli þetta sé sniðugt sem tvít? Þessi manneskja, hvernig hún hegðaði sér og hvað hún sagði. Hvernig get ég komið þessari upplifun fyrir í svo og svo mörgum stafabilum, og hvernig væri best að orða það svo fólk finni snertiflöt í því sem ég skrifa?
Þá hugsa ég stundum líka þegar ég á í samskiptum við barnið mitt: Vá, hvað það er fallegt, mig langar að fanga …
Athugasemdir