Sjálfstæðisflokkurinn hefur alltaf lagt þunga áherslu á að raða sínum mönnum í sem flestar hinar æðstu stöður í samfélaginu, og í réttar- og dómskerfinu alveg sérstaklega.
Þetta er engin lygi sett fram af pólitískum illvilja.
Þetta er bara hrein og klár staðreynd, sem við vitum öll og höfum alltaf vitað.
Sýslumenn, lögreglustjórar, saksóknarar, dómarar – til skamms tíma mátti ganga út frá því sem vísu að í þessum embættum sætu svo til eingöngu menn sem höfðu bein pólitísk eða persónuleg tengsl við æðstu ráðamenn Sjálfstæðisflokksins.
Og þessi spilling hefur teygt sig um alla anga samfélagsins.
Skundað í Valhöll
Ég hef oft sagt söguna af lækninum sem kom heim eftir langt sérfræðinám í útlöndum fyrir eitthvað um 20 árum og það fyrsta sem hann gerði var ekki að leita sér að húsnæði undir nýju læknastofuna sína, heldur fór hann í Valhöll og gekkst undir jarðarmen með því að ganga í Sjálfstæðisflokkinn.
Af því hann vissi að það væri vænlegast til að fá alls konar fyrirgreiðslu og stuðning hjá silkihúfum.
„Af hverju mátti ekki bara viðurkenna sannleikann?“
Auðvitað ættu þeir, sem heyra þessa sögu, að verða brjálaðir. Og stíga á stokk og strengja þess heit að rjúfa nú þennan klíku- og valdaflokk. Þetta hagsmunabandalag hinna betur stæðu.
Enginn verður brjálaður
Að læknir skuli ganga í stjórnmálaflokk, ekki af því hann deili hugmyndafræði með flokksmönnum (um það veit ég ekkert), heldur af því hann telji persónulegum hag sínum best borgið þar, það er auðvitað rakið hneyksli.
En það hefur aldrei neinn orðið brjálaður sem ég segi söguna af lækninum.
Fólk kinkar kolli vingjarnlega og segir, já, þannig er þetta bara, við vitum það. Hvað er fleira í fréttum? Börnin hress og svona?
En burtséð frá því hvaða gagn læknar kunna að hafa af því að vera í Sjálfstæðisflokknum, þá eru tök flokksins á réttarkerfinu og dómsvaldinu auðvitað mun alvarlegra mál.
Milli dómsvalds og annarra greina ríkisvaldsins eiga jú að vera eldveggir.
Stórhættuleg dómaraklíka!
Vissulega hefur þokast í rétta átt á síðustu árum. Það hefur verið reynt að losa tök flokksins á dómaraembættum í Hæstarétti. Gamla valdakjarnanum í Sjálfstæðisflokknum líkar slíkt auðvitað stórilla. Hann hefur komið því á flot að klíka dómara við Hæstarétt sé með lögum um hæfisnefndir og fleira að haga því svo að vondu dómararnir (eiginlega allir aðrir en Jón Steinar) geti ráðið hverjir setjast í réttinn.
Í sjálfu sér er náttúrlega fyndið þegar Sjálfstæðisflokkurinn er farinn að kvarta sáran undan klíkuskap og spillingarráðningum.
Það er eins og þegar Donald Trump emjar undan lygi og svindli.
En landsréttarmálið er angi af gremju Sjálfstæðisflokksins yfir því að ögn hafi tökin trosnað.
Sigríður Á. Andersen ætlaði aldeilis að sýna hæfisnefndum í tvo heimana.
Framferði hennar í málinu var augljós valdníðsla og spilling, alveg frá byrjun, en Sjálfstæðisflokkurinn hefur þó varið hana fram í rauðan dauðann.
Nú síðast með fulltingi samanlagðrar ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur.
„Við þurfum öll að læra af þessu“
Það er trist að horfa upp á þetta. Sjálfstæðisflokkurinn og stuðningsmenn hans reyna að láta eins og úrskurðurinn frá Mannréttindadómstól Evrópu snúist um einhver lagatæknileg atriði og „við þurfum öll að læra af þessu“ – en sá frasi Hönnu Birnu er nú orðinn helsta vopn þeirra sem eru gripnir með kámuga fingur í smákökuboxinu.
En úrskurðurinn snýst um grundvallaratriði og hann er mjög virðingarverð tilraun til að kenna íslenskum stjórnvöldum, og Sjálfstæðisflokknum allra helst, að láta dómskerfið í friði.
Hún sagði bara nei
En Áslaug Arna dómsmálaráðherra stóð í Kastljósi og sagði bara: „Nei,“ þegar hún var spurð hvort úrskurður Mannréttindadómstólsins væri ekki áfall fyrir Sjálfstæðisflokkinn, og er hún var spurð hvort í dómskerfinu sé ekki alltof þéttriðið net hagsmuna- og vinatengsla á vegum flokksins, þá fór hún bara að tala um eitthvað annað.
Að í öðrum löndum væri oft líka umdeilt hvernig ætti að skipa dómara, sem kom spurningunni minna en ekki neitt við.
Af hverju gat hún ekki bara svarað spurningunni? Halda stjórnmálamenn að enginn taki eftir þessu? Og halda þeir að virðing kjósenda fyrir þeim aukist með svona undanbrögðum?
Af hverju mátti ekki bara viðurkenna sannleikann?
Örykjar eru spilltir, ekki Sjálfstæðisflokkurinn!
Af hverju þarf maður að horfa á hverja nýja kynslóð Sjálfstæðismanna af annarri verja og bera í bætifláka fyrir spillinguna og klíkuskapinn og hagsmunagæsluna? Og láta sem þetta sé ekki til.
Börnin hress og svona?
Nú þegar hefur Sjálfstæðisflokkurinn (og núverandi stuðningsmenn hans í öðrum flokkum) dæmt sig úr leik í umræðum um eftirköst mannréttindadómsins, með því að gera lítið úr dómnum. Og svo er Brynjar Níelsson sendur á vettvang til að reyna að dreifa athygli fólks með því að saka öryrkja um spillingu.
Öryrkja, ekki nema það þó!
Og ef það dugar ekki fer Áslaug Arna sjálfsagt að tala aftur um brennivín í búðir.
Athugasemdir