Eftir hrun var ég nýskilin, einstæð móðir í háskólanámi, skítblönk að reyna að halda heimili fyrir börnin mín. Við mamma áttum, og eigum raunar enn, hús saman og vegna ábyrgðar lentum við í kjafti Dróma. Allir sem enduðu þar inná borði vita að það var nánast ómögulegt að losna við þá. Drómi var eins og hundur á eftir beini og eftir langa baráttu tók mamma út séreignarsparnaðinn sinn, borgaði skuldina sem var ekki okkar og fékk þá til að sleppa tökunum og við héldum húsinu.
Ég var virk í skipulagningu tunnumótmæla og mætti í miðbæinn til að berjast fyrir heimilin í landinu alveg þangað til ég skildi að það var enginn að hlusta. Á Íslandi er það nefnilega þannig að „þú og ég“ skiptum engu máli, ekki nema „þú“ sért einhver víkingur í útrás eða vinur einhvers í jakkafötum. Sumir fá nefnilega allskonar klór á bakið í formi afskrifta á skuldum eða aðra hjálp frá bönkum eða öðrum stofnunum. Meðaljóninn getur bara fundið út úr skítnum sjálfur eftir að það er búið að hirða af honum heimilið.
Eftir námið pakkaði ég niður fötunum mínum og flutti til Noregs. Kannski var ég búin að fá nóg af að horfa upp á þetta stöðuga bakklór og klíkuskap, kannski vildi ég rísa upp úr öskunni og fæðast uppá nýtt eða kannski var ég bara að flýja skilningsleysi og endalausan samanburð á typpastærð. Ég fékk vinnu þrátt fyrir vondu skóladönskuna og hef ég sinnt henni í 7 ár. Norskan lagaðist og fékk ég að launum fasta deildarstjórastöðu.
Börnin vildu alls ekki flytja þannig að ég skyldi allt eftir í höndum mömmu og barnanna. Hús með öllu. Við seldum ekki húsið svo að restin af fjölskyldunni hefði heimilið áfram og þar býr sonur minn og mamma ennþá.
Krónurnar í launaumslaginu ekki nógu íslenskar
Og þá kemur pylsuendinn, með rúsínu og öllu:
Húsið þarf viðhald og nú er nauðsynlegt orðið að skipta um þak. Þetta er engin óyfirstíganleg upphæð en nóg til þess að ég á hana ekki í rassvasanum. En þar sem að ég fæ laun í norskum krónum en ekki íslenskum þá er viðskiptabankinn minn mér ekki til þjónustu reiðubúinn lengur. Ég er með húsnæðislán í bankanum, virkan bankareikning sem er millifært inná í hverjum mánuði og er í engum vanskilum á Íslandi. Ef ég ákveddi að hætta að borga þá gæti bankinn bara hirt húsið eins og þeir gera við slíkar aðstæður. Ég sé ekki áhættuna sem bankinn væri að setja sig í. En peningarnir mínir eru ekki nógu íslenskir. Ég fæ ekki einu sinni yfirdrátt uppá krónu. Ég get ekki endurfjármagnað eða breytt láninu í óverðtryggt, get ekki einu sinni fengið lán fyrir viðgerðinni. Mín hugsun var að endurfjármagna á fyrsta veðrétti í húsi sem er undir 50 prósent veðsett, með lántakendur sem eru með A stimpil hjá Lánstrausti. Það gerist varla betra en það?
„Ef ég tilheyrði hinni íslensku elítu hefði bankinn væntanlega fundið útúr þessu en ég er bara lopapeysa, ekki jakkaföt“
Ég vil benda á að það er búið að samþykkja lög sem leyfa bönkunum að lána íslendingum erlendis en bankarnir ráða hvort og hvenær þeir gera það. Ég veit um tvo banka sem eru að ræða þetta og einn banka sem ætlar ekki að spila með. En guðirnir vita hver niðurstaða jakkafatafólksins verður og hvort þetta yfirleitt verður samþykkt.
Jæja, mamma ákvað þá að tala við lífeyrissjóðinn sinn en viti menn, þar lána þeir ekki fólki sem á eignir með börnum sínum. Og nei, þeir mega sko ekki útskýra hvers vegna ekki. Say what? Ég hefði einmitt haldið að það væri öruggara, þú getur jú alltaf skilið við maka þinn en börnin siturðu uppi með. Þau erfa einmitt eignina sem lánið væri á, ekki satt?
Bankinn minn hér í Noregi ,með sína annars frábæru þjónustu, getur ekki tekið veð í eignum erlendis og þótti þeim það mjög miður, annað en fulltrúa bankans míns á Íslandi sem sagði bara þvert nei og beið eftir að ég bæðist afsökunar á trufluninni, að mér fannst.
Ef ég tilheyrði hinni íslensku elítu hefði bankinn væntanlega fundið útúr þessu en ég er bara lopapeysa, ekki jakkaföt.
Athugasemdir