Nú er þjóðfélagið hægt og smátt að sigla út úr því Covid óveðursskýi sem yfirtók líf okkar allra. Auðvitað erum við langt því frá að verða komin alveg út úr þessu skýi, afleiðingarnar eru vægast sagt hræðilegar, sérstaklega þegar litið er til atvinnuleysis og efnahagsstöðu landsins. Lífið er langt í frá komið í eðlilegar skorður á ný en þó ríkir ákveðin bjartsýni með hækkandi sól. Þessi pistill fjallar þó ekki um allar þær afleiðingar sem Covid hefur á samfélag okkar, heldur fjallar hann um bataferli okkar sem á að vera „batnað“ af Covid.
Ég var svo óheppin að greinast með covid-19 þann 15. mars. Ég var þá búin að vera veik heima með hita í tvær vikur. Ég var sú fyrsta sem greindist á Norðurlandi og næstu vikur voru vægast sagt súrrealískar. Að vera einangraður heima hjá sér með einhverja bráðsmitandi framandi veiru er stórskrítin upplifun eins og mörg okkar höfum nú þegar reynt.
Ég var nokkuð viss um að ég myndi ná góðum bata og eftir þrjár vikur af veikindum fór mér að líða töluvert betur. Þó var ég með smávægileg andþyngsli og höfuðverk svona endrum og sinnum. Ég hélt að þessu væri lokið og fór að vinna aftur að heiman viku fyrir útskrift og útskrifaðist úr einangrun í lok mars, þá búin að vera hress í tvær vikur. Ekki óraði mig fyrir því að mín veikindi væru rétt að byrja.
Batnað en samt ekki batnað
Fimm dögum eftir útskrift kom þessi hræðilegi höfuðverkur á ný, þreytan var þrúgandi, úthaldið ekkert og hitinn kom aftur ásamt andþyngslum. Ég endaði með að fara í skoðun á Covid göngudeildinni á Akureyri, þar sem ég var lögð inn í sólarhring og gekkst undir ítarlegar rannsóknir. Engin skýring fannst og Covid sýnið var neikvætt. Ég var ekki lengur með veiruna en mér var samt ekki „batnað“.
Ég fór loksins að hressast aftur en losnaði ekki við þreytu og höfuðverki. Ég slóst í hóp margra annarra covid smitaðra í lokuðum facebook hóp þar sem ég komst að því að það voru margir í sömu stöðu og ég. Við erum flest ekki lífshættulega veik og í raun ekki Covid sjúklingar lengur. En okkur er heldur ekki batnað. Við eigum mörg hver sameiginlegt að vera í sífellu að veikjast aftur eftir að hafa talið okkur vera á batavegi. Mörg okkar lýsa sömu einkennunum: Orkuleysi, þreytu, höfuðverkjum, hita, vöðva- og liðverkjum, sumir með andþyngsli og aðrir með önnur sérstök einkenni. Alltaf þegar ég átti kannski fimm góða daga þá hélt ég að nú væri komið að því að mér væri loksins batnað. En alltaf sló mér niður aftur.
„Við erum mörg hver enn föst í hringekju óvissunnar með spurningar sem ómögulegt er að svara“
Það eru næstum tíu vikur síðan ég veiktist af Covid og nú ligg ég heima eftir enn eitt bakslagið, með hita sjöunda daginn í röð. Enginn getur útskýrt fyrir mér afhverju ég er með hita og enginn veit hversu lengi ég get búist við að vera með hann áfram. Þessi óvissa er hræðileg og manni líður eins og maður sé fastur í hringekju sem stoppar ekki á meðan flestir aðrir hafa fyrir löngu yfirgefið skemmtigarðinn. Þetta er ruglingsleg staða að vera í og mjög einmanaleg líka. Nokkuð sem ég held að aðeins þeir sem eru fastir með mér í þessari hringekju geti raunverulega skilið. Maður er í raun eitt spurningamerki yfir ástandinu á sér og engin svör til staðar. Þegar maður var Covid jákvæður þá var teymi til staðar fyrir mann og fylgdist með manni. Þetta var ómentanlegur stuðningur. En það tímabil sem Covid deildin hringdi í mig reglulega, náði í raun yfir þær vikur sem ég var sem hressust og bjartsýn um að ná bata. Ég var nefnilega búin að vera veik í tvær vikur fyrir greiningu og svo veiktist ég aftur eftir útskrift. Það var eftir útskrift að ég þurfti mest á stuðningi Covid deildarinnar að halda. Ég upplifi líka að allir eru orðnir dauðleiðir á tali um Covid og trúið mér, það erum við líka!
Nú er sumarið er að koma. Fólk nýtur sín í gönguferðum og útiveru og reynir að gleyma liðnum vetri. En fyrir okkur sem erum enn veik þrátt fyrir að vera
Athugasemdir